czwartek, 30 grudnia 2010

U schyłku roku

I co kochani? Jutro Sylwester, ostani dzień roku 2010. Wierzyć mi się nie chce, że ten rok tak szybko przeminął. Dopiero był początek, cieszyłam się z założenia tego bloga na blogerze ( nie pamiętam dokładnie, chyba w lutym to bylo), ptem Wielkanoc, czerwiec - oczekiwany wyjazd nad morze i jesień.Eh jak prędko mija czas...az łezka się w oku kręci.


Uważam mijający rok za rok dobry. Byłam na kilku fajnych wyjazdach - w Niemczech, Szczecinie, Pobierowie. No a co najwazniejsze to w mijającym roku odbył się generalny remont mojego pokoju wraz z kupnem mebli. A co najważniesze, to spełniło się moje marzenia - a mianowicie mam swój własnykomputer i telewizor. Zrozumiałam, że marzenia mogą się spełniać.
Dzięki bloggerowi poznałam znowu kika nowych, wspaniałych dziewczyn - kochane jesteście!! W ogóle ja już tak sie zżyłam z tą moją blogową rodzinką, że nie wyborażam sobie bez Was zycia. Z wieloma z Wams mam bliski kontakt, z kilkoma tylko przez blogger, ale bardzo mi to pomaga, że jesteście.

Zimbabwe, Salanee, Aldi, Ewo, Kallu, Olu, Ewelinko, Agato, Magdo i Marto...i już się wzruszyłam...oraz wszystkim tym, których tu nie wymieniłam, a którzy też mój blog czytają, lub czasem komentują moje notki bardzo dziękuję za to, że JESTEŚCIE


Życzę Wam udanego Sylwestra, nie jest ważne jak go spędzicie, ważne jest aby ten wieczór był wyjątowy, wolny od smutków i zmartwień. Zaś w Nowym Roku życzę Wam dużo dużo zdrowia, radości, a także aby te marzenia i życzenia wypowiedziane przy łamaniu się opłatkiem - spełniły się.
Do Siego Roku!!

Ps. Wymieniając Wasze imiona nie zastanawiałam się nad tym, kto z Was jest mi bliższy, bo wszyscy jesteście dla mnie najbliżsi, tak więc kolejność jest przypadkowa.

poniedziałek, 27 grudnia 2010

I po świętach

Święta te wyczekiwane, wytęsknione, kochane, na które czekaliśmy z wytęsknieniem odeszły do historii. Trochę szkoda, bo bardzo kocham tą atmosferę Wigilii, te przygotowania, Adwent...to taki cudowny, piekny czas.
I nie powiem, bo Wigilia była bardzo udana. Nie pamiętam wigilijnego wieczoru kiedy to tak wspólnie razem siedzieliśmy sobie. Wieczór ten przeleciał bardzo szybko. Pod choinką znalazłam kilka fajnych prezentów - był golf, książka, kosmetyki i słodycze:-).Udało mi  się też iść na pasterkę. Nie wiem, chyba naprawdę Opatrzność Boża czuwała nade mną, bo na dworze, po całodniowej odwilży było bardzo ślisko! Kiedy wyszłam zza domu, chciałam się wrócić, ale jakoś udało się!!

Pierwszy dzień świąt też sympatycznie, ale już tak bardziej monotonnie - ot jakby zwykła niedziela. Zaś drugi, owszem mieliśmy gości, mozna by powiedzieć było super, Ale nie do końca - nie poszłam do kościółka, przez co bardzo cierpiałam. Eh fakt było ślizko, ale ja twierdzę, że nie mogłobyć gorzej niż tej wigilijnej nocy. Wiem jednak jedno, że na pasterkę rodzice mnie wzięli trochę z litości, trochę  dla własnego sumienia, bo przecież "co ludzie powiedzą". Ale co ja się nie uprę, bo gdybym bardzo chciała iść to bym poszła, ale jeśliby coś nie daj Boże się stało to byoby wielekie alo bo chciałam iść. Tak więc nie poszłam, ale było mi tak żal. A po za tym wczoraj wszyscy o wszystko się czepiali, o wszysctko a własciwie to o nic mieli pretensje. Poptostu wolałam sie nie odzywać, a i tak o pierdołę obrywałam.

Ten tydziwń mam wolny, niby jest ok normalie, ale nudno bardzo, no bo tęsknię za kontaktami za ludźmi. Ile można czytać, pisać, grać, czy sprzątać. To wszystko jest dobre ale na pewną metę.

W piątek Sylwester - znowu w domu:-(. Ja nie narzekam, bo kocham rodziców, i jest mi tu dobrze, ale tęsknię za ludźmi za normalnymi zdrowymi kontaktami.

piątek, 24 grudnia 2010

Boże Narodzenie

Jak obyczaj stary karze
już od ojców i pradziadów
pragnę złożyć Wam życzenia
w Dzniu Bożego Narodzenia.
Niech te święta
będą radosne i miłe,
niech to będą niezapomniane chwile.
Dzieciąteczko niech Wam błogosławi,
a każdy z Was w ten świąteczny czas
niech się weseli
no i dobrze bawi!!

wtorek, 21 grudnia 2010

Co raz bliżej święta

Kochani, witam Was bardzo serdecznie popołudniową porą. Nie wiem, czy u Was również, bo u mnie od kilku godzin sypie sobie snieg. Nie powiem, bajecznie to wygląda, nie jest też tak zimno. Gdyby tylko  łatwiej było się poruszać, to bym już na ta zimę nie marudziła. No ale jest jak jest. I trzeba to zaakceptować.

Kochani doszłam jakoś w tą niedzielę do kościoła, choć naprawdę ciężko było. Prowadzili mnie rodzice, a i tak nie lada musiałam uważać by się nie rozjechac. No ale byłam, skorzystałam ze spowiedzi świętej, i już teraz jestem szczęśliwa i przygotowana na święta. Ja nie wyobrażam sobie Bożego Narodzenia bez przyjęcia Konunii Świętej, oj byłoby to coś nie tak, czegoś by brakowało.
Ale powiem Wam kochani, że troszkę się zjerzyłam. Bo wiadomo, że przez ten śnieżny okres na msze święte nie chodzę bo jest to dla mnie nielada wyczyn i z wieloma księżmi na ów temat już rozmawiałam. I każdy  mi mówił, że to nawet nie jest grzechem, że nie idzę bo nie mogę siła wyższa, że nawet do Komunii mogłabym przystąpić. A tu nasz  kochany proboszc, który mnie zna powiedział coś w stylu, nie będę mówić, bo to tajemnica spowiedzi, że z tymi maszami coś by trzeba zrobić. Na to ja się wkurzyłam. I normalnie odeszłam od konfesjonału ze łzami w oczach. No bo nie dziwiłabym się jakiemuś obcemu księdzu, który mnie nie zna. Ale tu nasz proboszcz, który wie jaka jestem, który zna mnie od dziecka mówi takie rzeczy. Co do wyjaśnienia, oczywiście wszystko ok, rozgrzeszenie dostałam :-) tylko po co takie teksty.

Jutro na warsztatach terapii zajęciowej mamy wigilję. Tym razem bez rodziców, ale jednakowo uroczysta. Już dziś mieliśmy pełne ręce roboty. W kuchni wrzało - rosół na barszcz bulgotał wesoło. kilkoro z nas obierało ziemniaki, z boczku na małym ogienku dochodziła wczesniej już ugotowana kapustka z fasolą, a nade wszystko rozmrażały się filety rybne. Jakby tego było mało, trzba było "odkopać" i przygotować zastawę stołową na większą ilość osób, no i jeszcze dodatkowe drobne sprzątanko. Ale wszystko to co miało być dziś zrobione, jest zapięte na ostatni guzik.

Jak ja kocham te święta i te piosenki świąteczne, kolędy...eh :-)

sobota, 18 grudnia 2010

Wieczorową porą - o świętach

Witajcie kochani!
Tak własnie się zastanawiam, czy dobry tytuł ndałaodwarzyłam sięm,, jednak sądzę, że chyba tak. Jest późny wieczór, za oknem ximność, tylko mróz srebrzy szyby i robi ze sniegu grudny. No nie, nie przesadzam z tym mrozem, bo dzis nie jest już aż tak zimno jak było w ostatnich dniach. Podobno idzie odwilż, no i niech idzie, bo jak dla mnie na święta śniegu być nie musi.

Obawiam się, że to będzie jednak odwilż krótkotrwała, a potem znowu mróz zetnie ziemię i będzie jedna wielka slizgawka. Ostatnio odważyłam się już po raz kolejny iść z mamą do sklepu. Nie powiem strachu co niemiara, nogi sztywne, ale nic sie nie stało. Za to kilka dni temu idąc do busa, a wierzcie mi, mam naprawde kika kroków poślizgnęłam się i pojechałam jak długa przed siebie. Na szczęście skończyło się na lekkim bólu, ale taka to ja już niezdara zimą, że na własnym podwórku z łatwością się przewracam. Jutro chcę iść do kościoła, nie byłam już tak dawon, mam nadzieje, że jakoś dojdę, lub dojadę. Chcę iśc wreszcie do spowiedzi świętej. Nie wyobrażam sobie Bożego Narodzenia bez przyjęcia Komunii Świętej! Tak więc czeka mnie jutro popołudniu dosyć długa droga ale mam nadzieję, że dam rade.

Dziś u nas w sklepie były sprzedawane karpie.. Cieszę się, że te ryby nie musiały męczyć się w wannie, tylko były od razu zabijane. Jakoś nie wiem nie żal mi świni, czy kury, ale tej ryby tak. Fakt nie myślę o tym w chwili kiedy ją jem, ale, kiedy się ją zabija tak.

Mam już ubraną choinkę, sztuczną co prawda, ale jest. Stoi ona u mnie w pokoju, yupi!! Po raz pierwszy jest ona w moim pokoju:-).

Wczoraj wraz z kilkoma osobami z Warsztatów byłam na gminnej wigilii. My mieliśmy tam też wystawę swoich prac, i musze powiedzieć, że nasze wytwory cieszyły się dużym popytem:-) a t cieszy bo wiadomo są z tego pieniążki, a po za tym wielka satysfakcja Oprócz wystawy, także oczywiście bralismy udział w całym przyjęciu.  Było bardzo miło i sympatycznie.

W środę, wigilia na warsztatach, pot -mem w domu kochane oczekiwane święta, a potem...oj wiem jedn będzie trzeba przyciągnąć pasa, bo troszkę kalorii się nazbiera w czasie tego okresu świąteczno - noworocznego.

Piszę tą notkę, za mną na stoliczku gra radiowa "Jedynka", a tuż obok mnie w najlepsze śpie sobie Borys, pochrapując ochoczo. Ten to ma melodie do spania - mówię Wam.

Dobrej nocki życzę!

wtorek, 14 grudnia 2010

Oczekiwanie na przyjście Pana

Te słowa znalazłam w necie. Nie wiem jak Wy je odbierzecie, ale dla mnie mają one jakąś niezwykłą głębie, szczególnie teraz kiedy oczekujemy Bożego Narodzenia.

♥ Raz pewna kobieta szukała wciąż Boga. 
Myślała którędy prowadzi doń droga.
W modlitwach prosiła, by dom jej odwiedził.
Wtem anioł się zjawił,te słowa powiedział:
-„Kobieto, twe prośby już jutro się spełnią,
Bóg przyjdzie do ciebie z wizytą na pewno”.
Więc dom wysprzątany,
kobieta w skowronkach, wygląda wciąż gościa,
czy idzie po łąkach.
Sąsiadka wtem puka...i mówi:
-„Daj chleba...me dziatki są głodne,
nakarmić je trzeba, bez ojca zostały, 
nie zawsze mam za co jedzenie im kupić,
gdy jeść chcą i płaczą”.
-„Uciekaj ma droga,jak chcesz to przyjdź potem...
na gościa dziś czekam, więc jesteś kłopotem”.
W południe do drzwi jej wędrowiec podchodzi. 
-„Wędruję po świecie wciąż w bólu i głodzie.
Dom miałem, spalili i wszystko zabrali,
więc nakarm i ubierz, nim zniknę w oddali”.
Kobieta znów krzyczy,człowieka wygania
i pomóc mu nie chce,traktując jak drania.
Aż w końcu wieczorem pukanie już trzecie.
Otwiera i patrzy,a to małe dziecię.
-„Sierotką zostałem ,rodzice umarli,
czy możesz do siebie mnie przyjąć, nakarmić?
Być może u Ciebie żyć dla mnie sądzone?”.
Zaś ona mu na to:„Masz myśli szalone,
uciekaj ode mnie,nie marudź dziecino,
nie będę dla ciebie ja żadną rodziną”.
Przed snem kobiecina, na Boga narzeka:
-„Przyjść miałeś dziś do mnie a czas wciąż ucieka.
Powiedział mi anioł Twój z nieba...
A gdy spełnić się nie chce, obiecać nie trzeba!”.
Wtem głos usłyszała:
„Trzy razy z wizytą dziś byłem u Ciebie,
niewdzięczna kobieto"♥..


Pamiętać nam trzeba,że w drugim człowieku, Bóg do nas przychodzi codziennie...od wieków

poniedziałek, 13 grudnia 2010

Świątecznie

Witajcie kochani!
Dawno mnie tutaj nie było, ale cos ostatnio taki marazm panuje u mnie. Prze ta pogodę nawet nigdziej nie idę, no bo nie odważę się - tyle się mówi o różnych złamaniach i stłuczeniach, a przy mojej równowadze to różnie może byc.

Już mam dosyć tej pogody.Przez weekend była odwilż, lał deszcz i już miałam nadzieję, że ten snieg stopnieje, zginie...no ale niestety. Wczoraj po południu znowu zaczęło sypać i tak jest praktycznie , z małymi przerwami do dziś. Jeszcze się kalendarzowa zima nie zaczęła, a ja mam już jej po dziurki w nosie.

Dziś moja mama powysyłała mi kartki świąteczne oraz upominki do moich przyjaciół. Jak ja kocham wyisywać kartki, to taka prosta  i banalna a jednocześnie niezwykła przyjemność. Siedziałam sobie przy stole, na którym miałam poukładane kartki i wybierałam temu taką, a temu taką, czasem dopisałam słówko od siebie, zaadresowałam...a dziś już idą te gwiazdkowe życzenia w Polskę.

Już czuje się te święta. W radio co raz częściej nadawane są piosenki świąteczne i to nie koniecznie w języku angielskim - jest pięknie, tylko ta zima :-(.

Dziś notka krciutka, ale coś mnie bardzo kręgosłup boli i chcę jak najszybciej sie położyć.
Buziaki!!

środa, 8 grudnia 2010

Piernikowo i świątecznie

Witajcie kochani!!
U mnie ostatnio mało się dzieje. Choc tak naprawdę ciągle coś się dzieje, tyle, że to praktycznie taka monotonia jest.

Na warsztatach nadal wypiekamy pierniczki, i powiem szczerze, że mam już dosyc, no ale widać już światełko w tunelu - czyli upragniony koniec!
Dziś dokuiłam resztę kartek świątecznych i od jutra zacznę wiisywać - strasznie kocham ten obyczaj kartkowy, bożadne smsy czy meile nie oddadzą uroku tych gwiazdkowych kartek.
Jej jak ja kocham ten czas przed świąteczny, w radio już świąteczna muzyka zaczyna sie pojawiać - no poprostu cudownie.\

No może nie do końca, bo pogoda nie jest ciekawa. Praktyycznie nigdziej nie wychodzę bo ślisko okropnie. Ba dziś niby odwilż, padał deszcz i co? teraz jest ślizgawica na maska. Brr okropność!!

W Mikołajki poszłam z wizytą do mojej koleżanki i i ch dzieci. No poszłam to złe słowo, pojechałam, bo o spacerze mogłam pomarzyć. Było...tak sobie, Zastanawia  mnie jedno - czy ona zawsze kiedy ja tam przychodzę musi mieć innych gości - no może ja nudna jestem.
Zaś od mamy tzn, wiadomo, od Mikołaja dostałam świliczną gwiazdę betlejemską i kosmetyki.

To tyle na dziś. Pa pa.

piątek, 3 grudnia 2010

Światowy Dzień Osób Niepełnosprawnych

Tytuł tej notki nie jest wyssany z palca, bo to właśnie dziś jest ochodzony Światowy Dzień Osób Niepełnosprawnych.  Uważam, że ten dzień owszem jest potrzebny, ale myślę, że o wiele lepiej byłoby, gdyby osoby niepełnosprawne w naszym kraju były dostrzegane i doceniane przez całe dwanaście miesięcy, nie tylko od święta.
Niby w Polsce już co raz więcej o nas się mówi, łamie się co raz to więcej bariet arhitektonicznych, ale niestety bardzo często pozostają te bariery, których nie widać - bariery psychologiczne. Sama jestem osobą niepełnosprawną i doskonale wiem o tym.  My jesteśmy tacy sami jak zdrowi pełnosprawni ludzie. Też myślimy, mamy swoje hobby, marzenia, potrafimy kochać i zrozumieć drugiego człowieka. Nie bójcie się z nami rozmawić!

Własnie dziś odbyło się uroczyste otwarcie wystawy bożonarodzeniowej zorganizowanej przez nasze warsztaty. Po za tym było tez uroczysta promocja publikacji na nasz temat, które wydało nasze stowarzyszenie. Była to piękna a jednocześnie bardzo uroczysta i miła impreza.

Moim marzeniem jest to abyśmy wreszcie zostli dostrzegani i traktowani jak normalni zdrowi ludzie, bo choć jest już z tym co raz lepiej, lecz niestety jest jeszcze duzo tych barier do pzełamania.

czwartek, 2 grudnia 2010

Zima nadal trzyma

Witajcie serdecznie!

Tak to prawda zima nadal trzyma i daje się we znaki. Nie ma jak się siedzi w domui  z nosem przyklejonym do szyby patrzy się na zasypany świat. Ja mieszkam przy przelotowej ulicy, tak więc w godzinach kiedy ludzie wracają z pracy lub jadą do niej jest ogromy ruch. I co jest najśmieszniejsze, tuz obok mojego domu jest przejście dla pieszych i oczywiście znak stop, ale wierzcie mi, że mało które auto się choć na chwilę zatrzyma, ba zwolni. I jakoś policji sie nie chce stanąć i troszkę "połapać" piratów...i tak będzi dopóki nie stanie się tragedia. Nawet teraz kiedy jest ślisko, kiedy droga jest biała, z koleinami zaś pobocza szersze poprzez zwały śniegu  - mało kto jedzie wolniej.  Dziwię się, bo zimą już szczególnie o wypadek nie trudno. Nie powiem, bo duzo jest takich autek, które podążają drogą dużo wolniej, niż to bywało w lepszych warunkach, ale ogólnie rzecz biorąc nie jest wesoło. Na dodatek jak tak oglądam wiadomości i widzę ogrom wypadków i kolizji drogowych spowodowanych przez  złe warunki atmosferyczne, to krew się mrozi. No bo wiadomo, warunik nie są dobre, ale nie ukrywajmy, że ludzie do nich się nie dostosowują.

Przez tą zimę jest sparaliżowana cała Europa.  Nie latają samoloty, nie kursują pociągi, ba nawet miejskie autobusy. Ale to nie wszystko - dziś usłyszałam w tv, że mnóstwo polskich osiedli jest bez centralnego ogrzewania - a to już koszmar. No bo wszystko można przeżyć, ale jeśli w domu, przy takim mrozie przez kilka dni kaloryfery są zimne...koszmar.

Zima też i  nam spłatała psikusa. Dziś grupa uczestników, w tym ja nie dojechała na warsztaty, bo bus nie umiał odpalić. Nie wiem dokładnie co było przyczyną, ale z koleżanką na jakąkolwiek wiadomość czekałysmy ponad godzinę. Całe szczęście, że my czekamy u mnie w domku, ale też są tacy co czekają na dworze na jakiejśc krzyżówce. 
Mam nadzieję, że jutro bus po mnie przyjedzie bo jutro uroczyste obchody Światowego Dnia Osób  Niepełnosprawnych i uroczyste otwarcie wystawy bożonarodzeniowej.

Tak sobie piszę tą notkę i myslę, że kocham grudzień, ze względu na jego ciepło - magię świąt, ale jak tu można lubić zimę?  Tego mi nikt nie wytłumaczy.

wtorek, 30 listopada 2010

Zimowo

Witajcie najmilsi!

Niestety prognozy pogody się sprawdziły i od wczoraj i u nas jest biało. Wczoraj przez cały dzień sypał śnieg i wiał silny watr, robąc zaspy. Niestety taka nagła zima dla wszystkich jest zaskoczeniem. Nie mówiąc już o kierowcach i drogowcach. Ci, to mają pełne ręce roboty, no ale cóż taki już urok zimy. No ja w przeciwieństwie do niektórych zimy nie lubię, ale o tym już kiedyś pisałam i nie będę się powtarzać. Fajnie jest tak siedzieć w domku i patrzeć przez okno na pogrążony w bieli świat, ale już wyjść z domku...brr.

U nas w domku jedynym osobnikiem, który chyba cieszy się z białego puchu jest mój Borysek. Ten labrador tak szaleje po puszystym śniegu, że poprostu można się ze śmiechu posiusiać :-). Nie są mu przeszkodą zaspy, czy odgarnięty zwalony śnieg. Poprostu jestem pełna podziwu dla tego zwierzaka - ile wnim radości i uciechy z tego, że jest śnieg!! Tylko ciekawe, czy nie jest mu zimno ?

Ja już czuję się dobrze i mam nadzieję, że tak pozostanie! Jutro już wracam na warsztaty.

Widzę, że wszyscy na swoich blogach zmienili szatę na bardziej zimową, świąteczną. I ja poszłam tą drogą i poprosiłam o pomoc Kallę - jest cudownie! Jeszcze raz bardzo bardzo dziękuję!

Kończąc życzę przyjemnego wieczoru!!

niedziela, 28 listopada 2010

Adwentowe początki

Najmilsi!
Witam Was bardzo serdecznie w mroxny niedzielny wieczór. W sumie zbierałam się cały dzień, aby tutaj zawitać i napisać kilka zdań. Ale jak to bywa, albo coś innego tu roiłam, albo czasu nie miałam, i tak zeszło.

Tak straszą tą zima od jutra, że sama jestem ciekawa jak to będzie wyglądać. No u nas jak na razie nie jest najgorzej. Owszem wszystko jest jakgdyby opruszone, ale, że jest lekki mróz więc jest białawo. Mam cichą nadxieję, że ten śnieg nas ominie. Mróz owszem, lekki - mile widziany. Wiadomo bowiem, że to już grudzień nadchodzi i nie można mażyć o upałach. Na drogach zrobiło się ślizko i znowu zaczą się wzmożone kolizje i wypadki.  Często wielu kierowców nie rozumie, że jezdnia jest oblodzona i trzeba jechać z większą uwagą i ostrożnością, a kiedy dochodzi do wypadku to zazwyczaj nie ucierpi sam kierowca, ale i inni . Tak więc, jeśli czyta mnie jakiś zmotoryzowany - proszę o ostrożność na drogach!!

Od dziś mamy Adwent. Jest to w kościele katolickim okres obejmujący 4 niedziele do Bożego Narodzenia. Adwent to znaczy oczekiwanie na przyjście Pana. W tym czasie w kościołach odprawiane są msze rolatnie. Jak dla mnie jest to najpiękniejszy okres w całym roku. Wystawy sklepowe mienią się już świątecznymi cackami, powoli myślimy o prezentach pod choimnkę i  o świętach. Oczywiście Adwent to nie tylko czas na radości cielesne, na to aby jaknajlepiej przygotować się i swój dom do świąt. W Adwencie skorzystamy także ze spowiedzi świętej, jakże  obowiązkowej i ważnej jak ta wielkanocna. U nas taka okazja będzie za tydzień we wtorek. Tak w ogole to trochę się martwię, jak to z pogodą będzie, bo od następnej niedzieli w parafii mamy rekolekcie i wiadomo jest, że jak będzie slizko to nie będę mogła w nich uczestniczyć. Ale co tam, nie ma co martwić się na zapas.

Jestem troszkę podziębiona, tak więc nasjblizsze dni spędzę w domku.
Pozdrawiam cieplutko!!

czwartek, 25 listopada 2010

Pierwsze zimy oznaki

Witajcie
opad powoli dobiega do końca, a wraz z nim chybakończy się jesienna aura. Nie można narzekać, bo w listopadzie sporo było pięknych jesiennych dni, a przede wszystkim bywało tak, że temperatury wskazywały na wiosnę a nie późną jesień. Jednak teraz to wszystko się zmienia. Często śnieg z deszczem pada i jest mało ciekawie.

Choć dziś pogoda była cudowna. Bo był lekki przymrozek a co za tym idzie rzeźkie i zdrowe powietrze, dachy i trawniki były pokryte szronem, zaś niebo błękitne. O i  taką zimę lubię. Ha ha, to dopiero początki, aż się boję co będzie dalej. Zima jest piękna kiedy patrzy się przez okno, lub ogląda panoramy spowitego śniegiem kraju w tv. Jednak dla mnie śnieg to marna radocha. - ciężko się chodzi zaś kiedy jest ubity to istna ślizgawica. Tak więc ja zimą naprawdę jestem uziemiona, nawet do najbliższego sklepu nie dochodzę, bo się nie odważę. No bo wiadomo, choć może ktoś tego nie rozumie, że łatwo jest iść i się przewrócić i coś sobie np złamć...tak więc ja tylko tyle co do busa idę i nic po a tym.

No ale dopóki jeszcze nie ma śniegu to wykorzystuję popołudnia na spacerki z mama.

Na warsztatach praca wre. Wczoraj mieliśmy zabawę andrzejkową połączoną z imieninami uczestników. Było trochę roboty przy organizacji, ale imprezka się udała. Dyskotekę tzn konkursy prowadziłam ja.
A po za tym tu już teraz na okrągło pieczemy pyszne pierniczki. Jak nie zapomnę to w nastepnej notce podam przepis, bo nie są trudne a bardzo smaczne. My je późnej sprzedajemy, a Wy sami w zaciszu domowym możecie je sobie upiec.

Pozdrawiam serdecznie! 

sobota, 20 listopada 2010

Do Kaśki M

Moi drodzy!
Jakoś tak się ostatnio dzieję, że żadziej tu piszę, choć zaglądam kilka razy na dzień.  Zagladam tutaj po to, aby poczytać blogi innych, popisać kometarze, a przede wszystkim cieszyć się z tego, że mam tutaj wielu prawdziwych dobrych znajomcyh.
Niestety bywają też tacy jak Kaśka M, która w perfidny sposób zatruwa mi zycie. Ale Kasiu czy Ty piszesz te brednie na meila, czy też w komentarzu...mam to gdzieś, kiedyś się naprawdę przejmowałam, ale nie teraz. Już wiem, że wielu rzeczy nie rozumiesz, że jesteś cwana jak lisek, bo wiem że i na meila bzdury wypisujesz.  Ale ja twierdzę, że to Ty kochana Kasiu M jesteś głupawą dziewczyną z problemami i kompleksami. Nie radzisz sobie z nimi, i to dlatego  wyżywasz się na mnie. Ale mam nadzieję, że kiedyś zmądrzejesz, dojrzejesz i jeszcze zmienisz się dziewczyno na lepsze! I mam prośbę daj mi spokoj bo te
Twoje czcze pisanie mnie ani ziębi ai parzy, tylko robisz mi haos i zamieszanie.
Może czegoś tu nie dopisałam, może się źle wyraziłam, ale liczę na to, że jeśli będzie coś potrzeba to koleżanki w komentarzach dopowiedzą :-).

Dawno już nie pisałam, ale ostatnio nie czuję się dobrze. W ogóle w tym tygodniu wrqcałam w wtz do domu zmęczona, nic mi się nie chciało, często po południu musiałam się położyć, co nigdy nie było w moim zwyczju.
A w czwartek to już totalnie źle się czułam. Dostałam silne jakieś skręty jelit i przeczyściło mnie...myslałam, że raz i koniec...myslę sobie, cóż, zdarza się. A tu jeszcze raz, i jeszcze...a potem dreszcze nudności...masakra...malo brakowało a bym zwymiotowała, ale cudem do tego nie doszło. W piątek z wtz mieliśmy jechać na dyskotekę andrzejkową do Ostrzeszowa, i ja tak bardzo chciałam pojechać. Ale niestety nie pojechalam na warsztaty. Wczoraj jednak już było dobrze, byłam nawet po południu z rodzicami w mieście. Miałam lekką dietę, ale ok. A dziś rano znowu powtórka z rozrywki, fakt już mnie nie skręcało, ale ...byłam z mamą w sklepie i omało bym nie zdążyła...to wydaje się śmieszne, jednak dla mnie tu nie było nic do śmiechy. Fakt faktem nie razie od rana jest spokój, ale kurcze jakoś tak nie czuję się dobrze, boję się jeść itp. Nie wiem jak do poniedziałku tak dalej będzie to...wizyta w przychodni pewna.

A dziś mama wyprawia imieninki i tyle żarełka jest :-((

niedziela, 14 listopada 2010

Po bardzo długim weekendzie

Najmilsi!!
Witam Was bardzo serdecznie po trochę przydługawej nieobecności. Ale tak to jest, że albo się nie ma czasu, albo się ma chandrę:-). Nie, ja nie żartuję, ale u mnie ostatnio huśtawka nastrojów. Może jednak opowiem wszystko po kolei.

Jak wspominałam ostatnio, od poniedziałku do środy mieliśmy gości - przyjechała moja kochana ciocia. Z tej tez racji nie jeździłam na warsztaty. Było super, ciocia zawszeposwięca mi duzo czasu - czyta mi a także gramy maniakalnie w scrable w internecie i robimy wiele wiele innych ciekawych rzeczy:-). Muszę powiedzieć, że pogoda nawet dopisała, więc dużo spacerowałyśmy...poprostu zawsze nie mogę się doczekać kiedy nas odwidzi. Ale wszystko co dobre się skończyło w środę.

Czwartek i piątek z racji święta miałam wolny, tak więc troszkę sobie porobiłam porządki, ponadrabiałam meilowe zaległości itp.

A dziś odwiedziła mnie koleżanka Karina. Poznałam ją latem w G. Karina dzwoniła do mnie w piątek i tak się zgadałysmy, że postanowiła mnie odwiedzić. Wiecie co, tak żadko ktoś znajomy do mnie przyjeżdża, że do końca nie byłam pewna czy przyjedzie. Ale była...pogadałysmy sobie za wszystkie czasy, wypłakałysmy w rękawy. Karina też jest osobą niepełnosprawną, a mało tego, to boryka się jeszcze z innymi problemami. Naprawdę nie mogłyśmy się nagadać. Tak naprawdę mieszka ona niedaleko, ale w tej chwili jej dom jest za granicami Polski.

I co, wydaje się że mam sielskie życie, że powinam być usmiechnięta, szczęśliwa. Czy jestem? Niby tak, ale tak naprawdę co chwila ktoś z domowników ma do mnie o coś żal, pretensję, i są to bzdety. Mam też masę swoich prywatnych problemów, na temat których nie mam z kim na codzień pogadać. I to się zbiera, ja sobie z tym nie radzę, stąd te moje chandry i załamania. Poprostu czasem jest mi tak ciężko, że tylko siadam i ryczę. Na pozór każdemu się wydaje że właśnie jestem szczęśliwa itp, a tak na prawdę...nie chcę na forum sie nad soba użalać, zresztą juz teraz bym nie umiała. Za duzo rzeczy w sobie trzymam,  a komu mam się wygadać?? Mam sporo znajomych na gg, ja Was wszystkich kocham, bardzo cenię, ale na pewne pytania nie umiem odpowiadać, nie umiem opowiadać, co u mnie skoro u mnie ciągła monotonia, a do tego chandra. Dlatego bardzo przepraszam Was jesli czasem rozmowa się nie klei.
Jestem Wam bardzo wdzięczna za wszystko, a przede wszystkim za to, że jesteście ze mną.

Dziwi mnie jedna rzecz. Od kilku dni meiluję z jedną osobą, "prostując jej kręgosłup". Ma ona bardzo poważne problemy, jest zagubiona...ale to nie ważne. W każdym razie staram się jej pomódz, dowartościować i mam nadzieję, że troszkę mi się to udało, z czego bym się bardzo cieszyła. Lecz to mnie właśnie dziwi, że komuś potrafię pomódz, a sama z wielemo sprawami nie umiem sobie poradzić. Pewnie tu też dużo robi brak bratniej duszy, takiej psiapsióły od serca. Bo to wszystko działa w jednym kierunku ja wszystkich kocham cenią, staram się pomagać rozwiązywać ich problemy, tylko, że do mnie jakoś mało kto reke wyciąga.

Wiem Zim, że Ty jesteś ze mną, i jeszcze raz za wszystko dziękuję. A powyższe słowa napisałam ogólnie. To są takie moja przemyslenia.

Oj ale się rozpisałam. Bywajcie!!

niedziela, 7 listopada 2010

Wieczorkiem

Najmilsi!
Witam Was bardzo serdecznie w deszczowy niedzielny wieczór. Że nie lubię tej aury to już wiecie. Ale aby do końca nie popaść w jakąś totalną chandrę zapisałam się do portalu chomikuj. pl, zaś mój chomik to iwet100. Szukam tam sobie różnych ciekawych rzeczy np muzyki, lub ebookow, kiedyś sobie ściągnę owego na pendraifa (wiem źle napisałam, ale nie pamiętam jak to się pisze :-)) i posłucham.
Może ktoś z Was też jest na tym portalu? - to dajcie nazwę swoich chomiczków , bo wiem już, że fajnie się wymieniać róznymi sieciowymi zdobyczami.

Kochani dziękuję Wam za wszystkie komentarze, powiem, że gdy tak dzis je przeczytałam to tak mi się na serdszku cieplutko zrobiło i oczywiście łezka poleciała - dziękuję Wam, ze jesteście i czytacie! Nie musicie za każdym razem tak mi słodzić :-)) ale piszcie proszę!

Z jelitami na szczęście wszystko ok. To był taki praktycznie jednorazowy eksces ale wystraszyłam się sama jak i mama na maksa. Potem jeszcze wczoraj mialam dietkę no bo wiadomo nie ma co ryzykować.

Pewnie przez dwa najbliższe dni mniej mnie będzie w sieci. A to dlatego, że przyjeżdża moja kochana cioci, juz się doczekać nie mogę. Tylko że te dwa dni no właściwie trzy tak szybciutko przelecą i znowu będzie smutno...eh takie życie.

eFotek.pl - Darmowy Hosting ZdjęćA teraz pozdrawiam cieplutko i spokojnych snów życzę!

piątek, 5 listopada 2010

Pozdrowienia



Dziś wchodzę tylko na chwilę aby powiedziać, że bardzo Was kocham. U mnie w zasadzie wszystko dobrze. W zasadzie, bo w rzeczywistości nadal mam jakąś chandrę a po za tym dziś jelita dawają znć o sobie. Tak więc jestem osłabiona i jakoś tak...
Dziękuję Wam, że jesteście.
Zimbabwe - wielkie dzięki, wiesz za co?:-)

poniedziałek, 1 listopada 2010

Listopadowe święto

Wiele mogłabym pisać ale może smutek a jednocześnie radość dzisiejszego dnia odda ten wiersz znaleziony w sieci.
Nadeszło święto pierwszego listopada

Bardzo szczególne
Bo Święto,
Wszystkich Zmarłych.

Nie wiem, kto takie święto
Dla zmarłych ustanowił,
Lecz bardzo to niezwykłe
Że wszyscy je obchodzą.

W dniach Święta Zmarłych,
Wszelkie nekropolie
Nawiedzane są tłumnie przez wszystkich.
Z tradycji, obowiązku lub potrzeby serca.

Mnie się jednak wydaje
Że to wszyscy zmarli mają taką siłę,
Że przywołują w to święto do siebie
Wszystkich bliskich, co na ziemi żyją

W świątecznym okresie
Przez co najmniej dwie doby,
Małe i duże cmentarze
Płoną światełkami pamięci i wspomnień
Napisy na grobach, krzyżach obeliskach

Przywołują z niepamięci wspomnienia i tęsknoty
Za tymi, którzy za szybko od nas odeszli
I zostawili nas w rozpaczy, smutku i bezradności

Na mogiłach nam znanych i nieznanych
Obok płonących zniczy
Kładziemy najpiękniejsze kwiaty
Jako hołd i dowód pamięci
Wieczne odpoczywanie
racz Im dać Panie
Niech spoczywają
w Pokoju Wiecznym
Amen!

sobota, 30 października 2010

Przed Świętem Zmarłych

Ostatnie październikowe dnie tak jak i początek listopada przysprawiają mne o większą melancholię. Dlatego tak się dzieje, bo przed nami Święto Zmarłych. Tak naprawdę jest to radosny dzień, w którym wspominamy naszych blizkich i dalekich, którzy już odeszli z tego świata. Tylko, że przy tym jest wiele wspomnień, nie jeden raz łezka się w oku zakręci. Dziś na przykład byłam z mamą na cmentarzu u babci i dziadka, a przy okazji zatrzymałam się przy grobie Romka - 21 letniego chłopaka, który jeszcze miesiąc temu wierzył, że wygra z rakiem, niestety stało się inaczej; zaś obok niego leżą dwaj koledzy - przyjaciele ze szkolnej ławki - Patryk i Adrian zginęli rok temu w wypadku samochodowym...To ludzie, którzy nie ta dawno jeszcze żyli i byli wśród nas.

Wieczorem byliśmy na mszy świętej w innej parafii, Potem pojechaliśmy na cmentarz do mojej kuzynki Ewy. Znowu poleciały mi łezki, bo mam wrażenie, że ten grób to tapczan, na którym Ona leży, że zaraz otworzy oczy i się uśmiechnie...ale nie nie ma jej już tu na ziemi. Wiem , bynajmiej już nie cierpi, zasłużyła na to aby być Tam! Tylko, że mi tak smutno, tak bardzo bardzo żal i tęskno...i poleciały łezki bo tak naprawdę tęskno za wszystkimi których znam, a których już nie ma. Boże jak ja bym chciała aby babcie moje ze mną były, wujkowie...eh a tu nic nie można zrobić.
Oj to miał być krótki akapit, a mnie emocje poniosły.

"Żyjesz i umierasz. Umierasz i dopiero naprawdę żyjesz -
taka jest nadzieja wierzącego."

Image and video hosting by TinyPic

czwartek, 28 października 2010

Po imieninowo

Pewnie wielu to baz Was wie, że wczoraj obchodziłam imieniny. Dzień cały był bardzo udany, z różnych stron płynęły życzenia, za które serdecznie dziękuję. Były te składane osobiście, ale też i te meilowe czy smsowe, telefoniczne ...to bardzo miłe, gdy ktoś panięta. No oczywiście od moich kochanych kumpelek dostałam też życzenia w postaci kartek imieninowych, wysłanych za pośrednictwem poczty polskiej.

Właściwie to niespodzianki imieninowe zaczęły się już we wtorek kiedy to moja mama wzięła mnie do sklepu z odzieżą i galanterią i kupiła mi śliczną szarą torebkę!!! w szoku byłam, bo nie był to tani prezencik, nie ukrywam, dołożyłam się do tego interesu, ale co tam:-). Miałam jednak problem, bo torebki, w stylu tych, które mamie się podobały były czarna i szara. No i tu już był mankament, ale wybrałam szarą. Jest śliczna a co najważniejsze na długim pasku, ma sporo kieszeni, no i nie jest za duża, a mi się podoba, a ja przecież lubię duże toerbki, ale ta jest wyjątkowa. Torebka oczywiście jest ze skórki.

Zaś wcziraj na warsztatach na pracowni, w kameralnym gronie robiłam mały poczęstunek, zaś po południu z bukietami kwiatów wpadły moje koleżanki. Uważam że ten dzień, pełen wrażeń i miłych emocji był bardzo udany.

Dziś to już szara codzienność, choć podobno pędzi jeszcze pocztą do mnie jedna paczucha, ale to miłe i z przyjemnością i niecierpliwością na nią czekam.

Jutro mam dzionek wolny. Nie wiem, co będę robiła, ale ten dzień wolny zrobiłam sobie celowo. Mówiąc krótko dosyć poważne nieporozumienia. Ja już z niecierpliwością czekam do stycznia, aby zmienić pracownię....i koniec na ten temat, bo nie chcę za dużo go rozwijać.

Kochani dziękuję Wam, że jesteście!

niedziela, 24 października 2010

Zapalenie spojówek

Witajcie!
Ostatnio nie bywam tu często i najwyższy czas na to, bym dziś coś napisała. Nie wiem, ale chyba naprawdę dopadła mnie jesienna chandra. Mimo, że w dzień czasem, tak jak wczoraj zaświeci słońce, to i tak te dnie są takie przymglone, a przede wszystkim krótkie i zimne. Nikt mi nie powie, że jesień jest piękna, owszem bywają lepsze dni, ale to wyjątki.

Wczoraj miałam mały wypadek. Otóż, podczas mycia głowy, kiedy to oczy mam zamknięte, do oczu dosstał mi się szampon. Właściwie to do jednego oka. Naprawde nie wiem jak to się stało, ale ból był niesamowity. Oczywiście najpierw musiałam dokończyć mycie głowy - spłókać szampon, a potem zając się okiem. Płókałam je ale nic nie omogło.
Rozwinęło się ostre zapalenie spojówek Całe szczęście, że ta dolegliwość dopada mnie często, tak więc w lodówce mam kilka fiolek z kropelkami. Tak więc rozpoczęło się zakraplanie i okłady z zimnej wręcz lodowatej wody. Oj czułam się okropnie, a mało tego ja jak mam zapalenie spojówek to jestem cała chora. Od razu boli mnie głowa, mam dreszcze i temperaturę - okropność. Ale taki typ jak ja tak ma! Dziś do południa oczy miałam spuchnięte, ale już teraz jest o wiele lepiej. No z tym że oczy łzawią i ropieją. Eh ale to można już przecierpieć.

W środę mam imieniny, znowu pewnie będę rozczarowana, bo nie wiele osób które powinny pamiętać, będą pamiętały. Ja wiele rozumiem, ale bywają i tacy, którzy nagle przez przypadek się budzą no i przepraszają, że nie mają prezentu, że jest im głupio..a mnie to wkurza. Bo ja nie chcę prezentów, a przede wszystkim głupiego gadania, bo wiadomo, że jeśli ktoś chce mi coś dać, to to uczynie, a jeśli nie...ok, tylko po co głupie gadanie. I takie zachowanie nie dotyczy tylko jednej osoby. W ogóle, ciekawa jestem czy ktoś do mnie przyjdzie...czy J nieodzywającej się od lipca wystarczy czasu...? Boję się, że znowu będą głupie docinki, ze nie ma czasu itp itd, i znowu mi nie zalezy na tym aby ona przyszła i siedziała 3 godziny...nie nie, będę się cieszyć jeśli znajdzie tą godzinę, rozumiem, że ma rodzinę.

To tyle na dziś. Wiem, może jestem dziwna, może czegoś nie rozumiem, ale takie są moje odczucia i przemyslenia.

Pozdrawiam serdecznie.

poniedziałek, 18 października 2010

Ludzie listy piszą...czy nie piszą?

No właśnie od czasu kiedy to Internet stał się popularny, kiepsko jest z tymi papierowymi listami. Szybciej trwa napisanie meila a potem tylko "klik" i już nasza wiadomośc pobiegła do adresata. Z jednej strony to dobre, bo ludzie są bardziej zabiegani, i nie maja czasu na pisanie listów. Ale z drugiej - gdyby trzeba było , to by się ten list napisło, bo w końcu ileż to roboty - wziąć kartkę długopis  napisać choć kilka słów. A potem udać sie na pocztę i wysłac list...no i oczekiwac na odpowiedź.
Oj swego czasu pisalo się sporo listów. Ja ochałam długie listy, a więc sama takie pisałam, a cieszyłam się z każdego otrzymanego "liściora". Ile bylo radochy w oczekiwaniu co tam, ta druga osoba mi napisze, co u niej...i jak wspomniałam im grubszy list tym więcej radochy. Ja nawet miałam znajomych niewidomych, tak więc brałam zwykłe kartki z bloku rysunkowego i tabliczkę i dłutko i...pisałam w Brailu...a to dopiero zajęcie, bo pismo punkotwe nie jest proste a mało tego jest bardzo bszerne tak więc to listy były grubaśne. Oj...to były czasy...kochane czasy, ale one chyba juz nie wrócą.
Są meile no i dobreze, że jest ten Internet, bo juz sobie nie wyobrażam bez niego życia, ale te meile to nie tak jak listy te apierowe. Ludzie meila często piszą krótkiego, w pośpiechy - kilka lakonicznych słów i tyle. Właśnie dziś dostałam owego od koleżanki...i powiem czekałam na długiego meila, bo dawno nie gadałysmy, a tu jak wspomniałam...praktycznie nie było co czytać. Łezka mi się w oku zakręciła, bo wiem, że gdyby to był list papierowy, oj to nie byłaby to jedna kartka...szkoda.
Takie te moje dziś przemyślenia na temat pocztowy, listowy, bo własnie dziś jest dzień pocztowca i wszystkim pracownikom poczty polskiej życzę, aby odżyła moda na pisanie listów prawdziwych, papierowych, tych z duszą!!

piątek, 15 października 2010

Poezja robi z łez perły

Ostatnie dni tak jak pisałam wczoraj nakłniają mnie do wielu przemyśleń. Nie jest mi do śmiechu...ciągle idę przed siebie i jest mi tak bardzo ciężko. Jendk tak, jak powtarzam wszystkim moim przyjaciołom - w życiu piękne są tylko chwile i cieszmy się nimi. Jest to bardzo trudne zdanaie, ale nie można inaczej żyć! Wiem to, w innym wypadku by człowek zwariował.

O to piękny wiersz, który  dziś znalazłam w necie.




Nadzieja.
Po puszystej usłanej kwiatami łące ,
chodzę i widzę świat
pokryty ciemną łuną nocy .
W mroźnym cieniu świata
idę aby ukryć się .
By skryć się w
gęstej jasnozielonej trawie .
By zapomnieć o wszystkim .
By zobaczyć świat inaczej .
By słuchać odłogów spadających liści,
patrzeć na błękitno-czerwone niebo
i myśleć .
Aby ukryć mokre oczy z którymi
uciekłam .
Gdy stęsknię się to wrócę.
A słońce rozjaśni się .
Rozjaśni się łuna nocy.
Nastanie dzień.
Wszystko zamieni się w srebrzystą mgłę i pozostawi nam biały i mroźny ślad.
Wtedy zmieni się świat
a moje oczy wysuszy słońce.
I znów nastanie we mnie nadzieja.
Nadzieja na lepsze dni .

czwartek, 14 października 2010

Zawieszenie w próżni

Witajcie moi mili!!
Mało mnie tu ostatnio, ale coś nie umiem pisać. Ja, która twierdzę, że jeśli tylko się chce to znajdzie się jakiś temacik do opisania, nie mam o czym pisać. Nie wiem co się dzieje.Czyżby kożeżanka - jesienna depresja pukała do drzwi?

Na warsztatach jakoś normalnie funkcjonuję, lecz tylko wtedy kiedy za sobą zamnę drzwi domu, jakoś posunęli siopadam z sił, no może to za wiele powiedziane, ale błąkam się po domu bez celu. Taka własnie jestem zawieszona w próżni, nawet książki, która tak bardzo mnie interesowała nie potrafię skończyć. Mało tego często włączam laptopika i co i nic siedzę bez czynni gapiąc się w strony netu. Nie wiem, jak tak dalej bedzie to nie wiem co zrobię. Tylko, że ten stan ducha jest silniejszy ode mnie.

Mam też problem. Problem ten tkwi już od dawna, ale nie tak dawno uświadomiłam sobie jak to dobrze jest umieć sobie wszystko wokół siebie zrobic, gdzie sę chce dojechać, poprostu być niezależnym od drugiego człowieka. Niby nie mogę nażekać, bo teoretycznie gdzie chcę to jadę. Tak teoretycznie to dobre określenie, bo praktyka jest zupełnie inna. Miałam jechać do kolegi pomódz naprawić mu kompa. Mało tego tato mnie nie zawiózł, a ja wręcz zostałam okłamana przez rodziców. A jest facetem, którego rodzice znaja, ale  niestety posunęli się do podwójnego kłamstwa, tylko po to abym nie jechała. Oczywiście rozmawiałam z nimi, ale co najgorsze po "wciskaniu kitu", kiedy emocje już wg nich ostygły, zaczęli zachowywać się tak jakby nic się nie stało. No bo co, czy coś się stało? tylko ta głupia nie pojechała !
Po za tym chciałabym jechać do najbliższego miasta na jakies zakupy. To znaczy nie mam konkretnych planów, ale mi chodzi o połażenie po sklepach, o pobuszowanie w drogerii o pobycie troszkę między normalną społecznością. No ale tak na prawdę po co jechać, kiedy tu na wiosce jest kilka sklepików i praktycznie można wszystko kupić? Tak, można, ale nikt nie rozumie że ja chcę troszkę miasta, rozrywki..!! Boli mnie to bardzo ale niestety nikt mnie nie rozumie. Jeśli już jadę do miasta, to za zwyczaj chodzimy tylko tam gdzie mama chce, a ja muszę się usmiechać i byc zadowolona, że jestem w mieście.

To tyle na dziś. Dziękuję Wam, że jesteście!!

piątek, 8 października 2010

Kubusiowiec

Tradycją już jest, że czwartki u nas na Warsztatach Terapii Zajęciowej jest dniem słodkim. Z tej też okazji pracownia gospodarstwa domowego przygotowała pyszne ciasto - Kubusioweic. Jestem dumna troszkę z tego deserku bo raktycznie sama go robiłam. Piszę "praktycznie" bo inni pomagali ale byłam tą dowodzącą
:-).
Na normalnej blasze do ciasta został upieczony biszkopt.
Kiedy o sobie stygnął przygotowałam dwie masy.
Dużego - 1 litrowego Kubusia wlałam do garnka, z tego odlałam 1 szklankę. Pozostały sok zagotowałam, zaś w odlanym rozmieszałam 3 budynie śmietankowe. Kiedy sok się zagotował, wlałam rozmieszany proszek oraz 2 łyżki cukru pudru i ugotowałam ot poprostu budyń. Następnie odstawiłam gotową już masę w chłodne miejsce. Uważałam jednak aby nie dopuścić do całkowitego jej wystygnięcia.
Kiedy budyń odpoczywał ubiłam 1/2 litra kremówki  do której dodałam 2 śmietanfixy (utrwalacze) oraz cukier puder do smaku. Pod koniec ubijania dodałm jeszcze 1łyżeczkę żelatyny rozmieszaną w 1 łyżce wody.
Następnie przełożyłam biszkopt jeszcze ciepławą nasą budyniową zaś na wierzch dałam ubitą śietankę. Efekt wykończeniowy to starta czekolada.
Ciasto potem poleżało troszkę w lodówce.
A, że kubuś miał kolor pomarańczowym, tak więc kolor masy był taki sam - bardzo ciekawy.

Ciasto to było troszkę pracochłonne, ale najważniejsze, że wszyscy zajadali się z apetytem.
Tsk więc Kubuś jest pyszny nie tylko do picia:-)

wtorek, 5 października 2010

Już po wszystkim

Witajcie moi kochani!!
Na początku chcę Wam bardzo podziękować za to, że czytacie i jesteście ze mną! to dla mnie bardzo ważne. Po za tym dziękuję bardzo za trzymanie kciuków dzisiaj. Było mi to bardzo potrzebne.

Dziś byłam u lekarza rodzinnego. Pani doktor jest przesympatyczną osobą, ale bałam się efektu tej  wizyty, tego, co lekarka  powie na moje nienajlepsze wyniki. Kiedyś słyszałam, że grozi mi szpital i inne rzeczy. Na szczęście nie jest najgorzej. Mam przepisane leki no i tak trzymać.

Cieszę się, że kończy się dzisiejszy dzień, bo stresujący był on bardzo. Teraz juz mogę cieszyć się następnymi dniami tego tygodnia, a właściwie oczekiwać w niecierpliwości weekendu. Bo w sobotę rano jadę do mojej starej dobrej znajomej do Bierutowa. Mam nadzieję, że wizyta będzie udana.

Dziś idąc od lekarza poczyniłam już zakupy na ten wyjazd, bo wiadomo, że z pustymi rękoma nie pojade, choć wybieranie prezentów było trudne. Bo pewenie sami wiecie jak to jest kupować coś ludziom, którzy praktycznie wszystko mają. Ale, że kocham zakupy, więc pobuszowałam w sklepie z przyjemnością.

Cieszę się, że jest taka piękna pogoda. Fakt faktem jest już dużo chłodniej, ale mamy złotą polską jesień. Koloty roślin jesienią są przepiękne. Lecz niestety takimi barwami będę ciszyć się pewnie niedługo, bo mróz zrobi swoje.

Przez ostatnie dnie bardzo duzo mówi się o dopalaczach. Wyrządziły one w ostatnim czasie młodym ludziom wiele krzywdy. Nie wiem po co ludzie wymyślają takie cuda, podobno są one gorsze niż narkotyki, choć zdawałoby się, że nie. Cieszę się, że nareszcie ktoś się tym zainteresował i choć trochę ukróci handel. Tylko szkoda, że do tego doszło tak późno, dopiero gdy zaczęli umierać ludzie. Jak zwykle chciałoby się powiedzieć - mądry Polak po szkodzie. Wiadomo, że handel dopalaczami i tak będzie kwitnął, ale zawsze mniej niż do tej pory.

Mamy październik. Rozpoczął się nowy rok akademicki. Wszystkim studentom, życzę powodzenia.
Szczególnie zaś te słowa kieruję do Oli i Eweliny, które dopiero życie studenckie rozpczynają. Dziewczyny - odwagi i powodzienia!!

niedziela, 3 października 2010

Przemyslenia Ivy

Wiecie co? Ja jestem jakaś dziwna, bo jak nie piszę to nie piszę, a jak już mam ochotę poklikać to nagle mam wrarzenie, że mam tyle tematów do poruszenia...ale do roboty bo o połowie zapomnę.

Nie pisałam głównie dlatego, że mam sporo problemów. Jednym z nich jest to, że we wtorek muszę iść do lekarza i bardzo bardzo boję się tego co powie mi pani doktor. Nie chcę pisać szczegółów ale trzymajcie kciuki aby było dobrze...tzn dobrze nigdy już nie będzie ale aby było tak jak jest:-). Tajemnicza jestem co nie? Musicie mi to wybaczyć.

Wczoraj także dowiedziałam się batdzo smutnych wieści dotyczących małżeństwa mojej kuzynki. Niestety mimo wielu nadziei mimo wielu rozmów . mimo czasu danego ten związek po trzech latach istnienia się rozpada - w minionym tygodniu D dostała zawiadomienie o rozprawie. Szkoda mi niesamowicie tej dziewczyny, bo nie zasłużyła na to, co się stało,nigdy nie myślałam, że to małżeństwo tak się zakończy. Bardzo przeżywam to razen z nią, gdyż D jest najbliższą mi osobą.

"Jaki piękny świat, jaki piękny świat, gdy się ma dwadzieścia lat".
To słowa jednej z piosenek disco polo. Zasłuchałam się kiedyś w nie i stwierdzam, że choć takie banalne , są bardzo prawdziwe. Bo gdy się ma te dwadzieścia lat to świat jest naprawdę piękny bez problemów, bez zmartwień, bez wielu chorób, które wynikają w późniejszych latach. A młodzieży się wydaje, że mają takie tudne życie i tyle problemów na karku. Często mając to osiemnaście lat czują się panami świata. Kochana młodzieży to tak nie jest, te lata to najpiękniejszy wiek w życiu człowieka - beztroska, młodość, o nic nie trzeba się martwić bo rodzice głównie decydują za Was. Cieszcie się tymi latami, nie zmarnujcie ich.

Wielu młodym ludziom wydaje się, że życie jest tak trudne i ciężkie, że trzeba je sobie urozmajcać uzywająć różnych świństw - a potem są tragedie. Ja nie wiem skąd te dopalacze przyszły do nas, nawet to miasta, które jest nieopodal mojej wioski. Fe, to okropne, ale nie wszyscy o tym wiedzą. No ale dziwić się? - ktos to wymyślił i poszła fama na cały kraj. I ludzie żeby się wzbogacić zaczęli tym handlować. Dziwię się, że do[a;acze są legalne, przecież to narkotyki, tylko że może trochę słabsze. Dopiero teraz, kiedy zaczęły się dziać rzeczy dziwne po ich zarzyciu, ba rzeczy zagrażające życiu człowieka to wzięły się za nie służby kontrolne. I dobrze! Uważam, że dopalacze powinny być zakazane!!

Oj rozpisałam się.
Kończąć proszę Was trzymajcie kciuki we wtorek. Bo ja boję się:-(

poniedziałek, 27 września 2010

Deszczowo

Witajcie!!
Dzień za dniem mija, czas płynie bardzo bardzo szybciutko. Już mamy koniec września, ani się nie obejrzę a będzie październik a co się z tym wiąże na dworze będzie co raz zimniej. No spokojnie,  pewnie jeszcze zaświeci słoneczko, ale to już nie to co było. A ostatnie dnie były poprostu urocze, nawet specjalnie w piecu palic nie trzeba było, tak słoneczko grzało. A dziś pogoda się popsuła i cały dzień leje.

Znów są alarmy powodziowe na Dolnym Śląsku. Martwię się bardzo o tych biednych ludzi, to już bodajrze piąa fala by miała przyjść? - mam nadzieję, że nie dojdzie do tego, nie wiem co to się dzieje w tym naszym kraju, czyzby tak jak ksiądz grzmiał w niedzielę - kara Boża?

Apropo księdza. Powiem szczerze - jestem osobą wierzącą i praktykującą, ale dzięki naszemu proboszczowi co raz częściej odechciewa mi się chodzić do kościoła. Po pierwsze - nie pytając sie nkogo o zdanie zrobił w kościele posadzkę z jakiegoś tam drogiego marmutu. Wszystkoby ok ewentualnie było, gdyby parafianie cosś na temat ów wiedzieli, a nie bez naszej zgody, a teraz kasę chce! A po za tym cały kościół jest w pięknych jasnych barwach zaś to nowum jest ciemne, mało tego owa posadzka jest strasznie sliska. Ja w adidasach mam problem chodzić i to teraz kiedy było sucho, a nie wyobrażam sobie co będzie kiedy nastaną deszcze i śniegi.
Po drugie nasz kochany proboszcz w niedziele grzmaił z anbony obwiniając nas za to co się dzieje pod pałacem prezydenckim. Wiadomo, że tam trwa cały czas wojna o Krzyż. Zbulwersowało mnie to kazanie, bo ja jestem temu wszystkiemu przeciwna, a wręcz wczoraj poczułam się dotknięta. Bo tak wyglądało, że to my zwykli mieszkańcy jesteśmy winni temu wszystkiemu. Ech...

Nasza wioska jest bardzo ładna, niektóre ulice są tzn były obsadzone młóymi brzózkami. Myślałam, że ona się nie przyjma bo i zwierzątka się pod nie załatwiają i ziemia licha, a tu wszystie się przyjęły. Niestety z soboty na niedzielę ktoś zniszczył te drzewka. Połamał, porwał. Strasznie mi ich szkoda, no ale niestety są wandale. I to często dzieciaki z gimnazjum. Wypiją tacy piewko, rodzice nie pilnują i taki czuje sie panem, a jeszcze z koleżkami to lepiej bo wiaomo, w grupie raźniej i w grupie siła. Wiadomo nikt nikogo za rękę nie chwycił, ale nasuwa sie pytanie - gdzie są rodzice!!  Wandale już u nas nie jedną rzecz zniszczyli, a po co? Czy wioska nie mogłaby być piękna. Tak bardzo żal mi tej zieleni. No ale cóż - gmina ma kasę i pewie posadzi nowe, a wandale znowu będą mieć co robić.

Wczoraj kochana Salanee miała urodzinki. A ja w jakimś natłoku spraw nie zdążyłam złożyć życzeń. Tak więc kochanie życzę Ci, abyś była zdrowa, szczęśliwa, aby marzenia się spełniały, abyś nie traciła nadzieii oraz wiele rzyczliwości dla ludzi i od ludzi!! Sto lat!

czwartek, 23 września 2010

Święto ziemniaka i już jesień

Niestety kaprysne lato 2010 przeszło do historii. Kapryśne, bo różne chwilami upalne - nie dawały wytchnienia, to znowu lato było zimne i deszczowe, często nie przypominające owej pory roku.

Mamy już jesień i chcę aby była ona tak piękna jak dzień dzisiejszy. No bo dziś było poprostu cudownie. Na WTZ mieliśmy dużą imprezę właśnie na dworze - słoneczno nas grzało, można by powiedzieć, że to środek lata. A ta impreza to święto ziemniaka. /Tak więc było wesoło i smcznie. zajadalismy się sałatkami i otrawami z ziemniaczków. Dużym powodzeniem cieszyła się ta najprostsza - ziemniaczki z gziczką (białym serkiem przyprawiony i z czosnkiem).

Martwi mnie jednak, że to już jesienne ostatnie chwile słońca. Niech t pogoda jest taka piękna jak najdłużej bo kiedy potem przyjdą słoty, to znowu będzie świat szary i smutny.
Ale póki co mam dla Was śliczny wiersz wyszperany w necie.
Jak nie kochać jesieni...



Jak nie kochać jesieni, jej babiego lata,

Liści niesionych wiatrem, w rytm deszczu tańczących.

Ptaków, co przed podróżą na drzewie usiadły,

Czekając na swych braci, za morze lecących.



Jak nie kochać jesieni, jej barw purpurowych,

Szarych, żółtych, czerwonych, srebrnych, szczerozłotych.

Gdy białą mgłą otuli zachodzący księżyc,

Gdy koi w twoim sercu codzienne tęsknoty.

 
Jak nie kochać jesieni, smutnej, zatroskanej,

Pełnej tęsknoty za tym, co już nie powróci.

Co chryzmatem bieli, dla tych, co odeszli.

Szronem łąki maluje, ukoi, zasmuci.



Jak nie kochać jesieni, siostry listopada,

Tego co królowanie blaskiem świec rozpocznie.

Co w swoim majestacie uczy nas pokory.

Tego, co na cmentarzu wzywa nas corocznie.

Tadeusz Wywrocki



wtorek, 21 września 2010

Powycieczkowo

Witajcie serdecznie!
Znowu minęło kilka dni nim pojawiłam się w blogowni. To znaczy czytałam Wasze blogi  i to zmobilizowało mnie aby jednak się odezwać, pisać...bo bez tego jednak nie mogę żeyć...pisane jest jakąś mą cząstką. Choć miałam już całkowicie zrezygnować z blogowania...mam chandrę, śmieję się, że udziela mi się nastrój Salanee!! Na warsztatach się trzymam i jest wszystko ok ale kiedy przekraczam próg domu coś we mnie pęka, jestem smutna, płaczę z byle powodu, jestem rozdrażnioa. Już łapię się na tym, że denerwuje mnie rozłożony w przejściu mój Borys, piesek którgo kocham,  za miast obejść go to ja się wkurzam...nie wiem co się dzieje - brak sensu zycia, monotonia...nie wiem poprostu. Na szczęście staram się na siłę walczyć z tym paskudztwem, podnosić z doła, bo najgorzej się załamać, ale nie jest łatwo. Nie chiciałam juz pisać bo uważałam, że to moje pisanie jest nikomu nie potrzebne. Jednak kiedy poczytałam Wasze blogi, to stwierdziła, że muszę się zebrać, że szkoda rzucić te kilka lat, I mam nadzieję, że tak pozostanie. A teraz dosyć marudzenia. Opowiem o wycieczce.

Trwała ona od 13 do 17 września. Uważam, że była udana, choć bardzo był napięty program zwiedzania, tak więc mało wolnego czasu, ale co najważniejsze to to, że pogoda dopisywała.
W poniedziałek pojechaliśmy do Rogalina i tam zwiedzaliśmy przepiękny park z bogata roślinnością oraz słynne Dęby Rogalińskie - Lech, Czech i Rus.
Następnie w Kórniku zwiedzalismy zamek, którym wszyscy się zachwycają, a ja jakoś niespecjalnie :-((.
Po czym mieliśmy przepiękny rejs statkiem po Jeziorze Kórnickim. Podczas niego z kolumn płyneły szanty, a także opowieść o Kórniku. Rejs był bardzo ciekawy i sympatyczny. Następnie obiadokolacja w hotelu i czas wolny.

Wtorek to też jeszcze Wielkopolska. A mianowicie w Puszczykowie zwiedzalismy muzeum Arkadego Fiedlera, polskiego podróżnika i pisarza. Jest ono bardzo interesujące. Znajdują się tam najróżniejsze eksponaty przywiezione z różnych zakątków świata. A po za tym jest zbudowana replika statku Santa Maria w naturalnym rozmiarze. Jest to statek, na którym Kolum odkrył Amerykę. Ciekawostką jest, że muzeum prowadzi syn bohatera, który nosi takie samo imię.
Ciekawym elementem było też zwiedzenie Muzeum Miniatur w Pobiedziskach. Znajdują się tam miniatury znanych na budowli np Katedry Gnieźnieńskiej, Pałacu Rogalińskiego i wielu innych.

Środa to juz znane mi klimaty. Zwiedzaliśmy Międzyzdroje - aleję gwiazd i słynne molo.  Na Alei Gwiazd znajdują się odbite, chyba w brązie dłonie gwiazd. Byliśmy też nad Turkusowym Jeziorkiem oraz na tarasie widokowym w Zielonce, gdzie rztacza się piękna panorama na wsteczną deltę Świny, oraz Bałtyk. W Międzyzdrojach byliśmy również w muzeum (nie pamiętam nazwy) tam znajduje się fauna i flora znad Bałtyku a konkretniej Wyspy Wolni i okolic. Muzeum to było bardzo ciekawe, bo człowiek nie jest w stanie pomysleć ile to np różnych ptaków mieszka nad polskim morzem. No zapomniałabym o najważniejszym - wjechaliśmy tez do Rezerwatu Żubrów na Wyspie Wolin. I to akurat dla mnie było bardzo ciekawym przeżyciem. Owszem zwierzęta były odgrodzone, jednak przebywały bardzo blisko zagrody, tak więc bez problemu mogłam je dostrzec. Przebywają tam też jelenie i dziiki, oraz orły bieliki. Koniec lata to pora rykowisk, dlatego też już od samego wejści mozna było usłyszeć piękne i donśne ryczenie jeleni.

W czwartek zwiedzaliśmy Szczecin. Byliśmy w pięknym ogrodzie różanym. Co prawda róże juz tak nie kwitną jak latem, ale nadal są piekne i użekają wyglądem i zapachem. Byliśmy również na Wałach Chrobrego. Ztamtąd rozpościera się przepiękny widok na Odrę. Przejeżdżaliśmy również obok słynnej Stoczni Szczecinskiej Zwiedzaliśmy Zamek Książąt Pomorskich, niestety tylko dziedziniec. Największe wrażenie w Szczecinie zrobił na mnie przepiekny Cmentarz Centralny. Znajdują się tam piękne tereny zielone, jest bardzo duzo klomów z kwiatami,, jest mnóstwo alejek spacerowych. Można pomysleć, że jest się w pięknym parku.

W piątek już cały dzień wrwcaliśmy do domku. Wycieczka była udana, jedynie co to trochę mi żal, że mało było morza. Praktycznie nad morzem byłam tylko pół godzini - w Międzyzdrojach. A szkoda...no ale tak to juz jest, że nie ma tego co się chce i trzeba cieszyć się z tego co się ma.

Uf ale się rozpisałam. Celowo nie rozpisuję się na temat niektórych  zwiedzanych obiektów, ponieważ piszę tylko o tym, co pamiętam.

niedziela, 12 września 2010

Bez pomysłu na tytuł...

No właśnie, może nim notkę napiszę, to przyjdzie mi do głowy jakiś tytuł, bo na razie to nie mam pojęcia.
Bardzo dziękuję Wam za wszelkie komentarze:-)

U mnie ostatnio czas bardzo szybko leci. Weekend poświęcem na pakowanie, dlatego, że jutro jadę na wycieczkę. Pierwszą nockę mamy w Kurniku, bo tam też jak i w Rogalinie będziemy zwiedzać, a potem to już spimy pod Szczecinem i tam zwiedzamy Szczecin Międzyzdroje i Świnojujście. Cieszę się bardzo na tą wycieczkę choć te miejsca są mi już znane. Ale, co tam, byle tylko pogoda dopisała, bo jak na razie to nie bardzo jestem przekonana co do zestawu ciuchów w mojej waliżce. No ale jest i długi rękaw i krótki, nie powinno być źle.

A pewnie ciekawi jesteście jak poszło mi na czwartkowych zawodach w Wieruszowie? Otóż bardzo dobrze - zdobyłam w warcabach srebrny medal w kategorii kobiecej. Oj ale szczęśliwa jestem, choć to szczęście tak łatwo nie przyszło. Sama gra nie jest trudna ale niestety ludzie bywają wredni i trzeba naprawdę uważać. Kilka razy musiałam zawołać sędziego, bo...z partnerem nie szlo uzgodnić remiu, albo on opełniał błąd. Oczywiście sędzia przyznawał mi rację.

To tyle na dziś. Pozdrawiam serdecznie i do zobaczenia za tydzien.

środa, 8 września 2010

Konkursowo

Witajcie!!
Dzisiejszy dzionek minął mi bardzo ciekawie i szybko. Oczywiście jak to o tej porze roku bywa, mam na mysli jesień, (niestety) ranek był bardzo chłodny i wilgotny, tak więc nie wiedziałam co na siebie włożyc, a z pewnych racji chciałam elegandzko wyglądać.

 Zależalo mi na tym wyglądzie, gdyż dziś brałam udział w przeglądzie pioesenki osób niepełnosprawnych "muzyka naszą nadzieję" w Ostrzeszowie  Śpiewałam tam piosenkę Urszuli Sipińskiej pt.: "Cudownych rodziców mam". Nie powiem było trochę tremy. Bo ja jestem taki dziwak - kocham występować, i bardzo długo czuję się pewnie. Jednak kiedy juz jestem na danej imprezie, kiedy za chwilę mam stanąć na scenie to dostaję nerwówki. I zawsze sobie powtarzam, że ostatni raz występuję. Jednak kiedy już mam mikrofon w dłoni...już o tym nie myślę, rozluźniam się...i jest super. Tak więc impreza była bardzo udana.

Po południu chciałam coś porobić na komputerze, no ale niestety brakło prądu, jakaś awaria poważna była, bo dopiero przed kilkoma minutami go włączyli. Przede wszystkim nie było netu, a po za tym mój laptop był "głodny" tak więc nic zrobić nie mogłam.

Mam gorącą prośbę - trzymajcie za mnie jutro kciuki!!! Jutro własnie jadę na zawody do wieruszowa, a bedę tam reprezentowała warsztaty w grze w warcaby. Tu już większe nerwy i dużo zależy od szczęścia czyt. przeciwnika. Jesli słabszy przeciwnik - większa szansa dla mnie. Oj będzie się działo!

Kończąx pozdrawiam Was bardzo serdecznie i zyczę pogody ducha bo ona tak naprawdę jest najbardziej potrzebna nam wszystkim!!

niedziela, 5 września 2010

Weekend i już!!

Właściwie to juz jego koniec. Ale tym razem weekend zleciał mi bardzo szybko. Nawet pogoda sie poprawiła, toteż duzo czasu spędzałam na spacerkach i poszukiwaniu jesieni. Niestety trudn jej nie dstrzec, pełno jej w suchych liściach, martwych trawach, czy też pustych polach. Niestety taka już kolej rzeczy. Mimo wszystko ważne jest to, że ostatnie dni były słoneczne. Fakt to juz nie upały, ale jak tak słoneczko zaświeci to aż człowiek czuje się lepiej. A wieczorkiem...no niestety trzeba naruszać zapasy opału i palić w centralnym. Współczuję ludziom mieszkającym w blokach - musi być bardzo zimno, a ja zmarzluch jestem tak więc miałabym trochę przerąbane.

Weekend  to czas luzu. Więcej oglądania tv, więcej czasu spędzonego w necie, choć czasem wstyd się przyznać nie ma co robić w sieci:-) No bo ile mozna grać? A na nic innego nie miałam pomysłu.

Kochani z tą naszą pogoda atmosferyczną różnie bywa, ale pamiętajcie, że najważniejsza jest ta pogoda ducha. Uśmiech na twarzy i rzyczliwość dla drgiej osoby to jest to, czego sami oczekujemy od innych i jst to takrze lekarstwo na dobry nastrój.
A o to piosenka mojej kolezanki, znanej piosenkarki Dorotki Osińskiej.

czwartek, 2 września 2010

Mokro i deszczowo

Witajcie drodzy czytelnicy.
Bardzo się cieszę, że czytacie mojego bloga i,że jesteście tu ze mną. Ten blog jest dla Was. Tylko proszę nie zapominajcie o pisaniu komentarzy, oraz meili - to również bardzo dobra forma kontaktu. Ja już tak zżyłam się z blogowym światem, że zaglądam tutaj do Was kilka razy dziennie.

Wiem, kilka dni nie pisałam, ale o czym tu pisać kiedy dzień za dniem biegną do przodu. Ja nie wiem co to się dzieje, czas tak ucieka, człowiek dopiero cieszył się na lato, a teraz...A po za tym to jakoś ostatnio mam chandrę, nie wiem dlaczego, bo żadnych powodów aż takich nie mam, ale sama ona przychodzi a odejść nie chce.

Jednym z jej powodów jest brak pogody. Tej pięknej, słonecznej pogody. Tak krótkie było lato, a teraz już chmury, deszcz i co najgorsze zimno, okrutne zimno. Z domu wyjść się nie chce. Niby prognozy pogody są zadawalające, ale obawiam się, że z ciepełkiem możemy się juz pożegnac. No cóż - siły natury.
Jednak uważam, że tych deszczy w tym roku jest zbyt wiele. W południowej i wschodniej Polsce znowu sa podtoienia. To już w tym roku, ba w tak krótim okresie czasu, bo od maja czwarta fala powodziowa!! Podobno człowiek może znieść dużo ale ja się pytam ile razy mozna być zalanym? ile razy mozna podnosić się z kataklizmu, wracać do "normalności" i znowu wszystko tracić? Poprostu jest sto okropne i ja bardzo współczuję wszystkim których dotkął ten katakizm powodzi.

I jak tu nie być smutnym kiedy woół wszystko mokre brudne, ponure. Nawet biszkoptowe futerko Borysa po przyjściu z dworu jest ubłocone, no i koloru nijakiego.

Może macie jakieś pomysły na zwalczanie jesiennej chandry? Podzielcie się! 

niedziela, 29 sierpnia 2010

Ostatni sierpniowy weekend

Kończą się wakacje. Hm...mnie już tak właściwie to nie dotyczy, ale pewnie nie jeden młody człowiek nie jest z tego zadowolony. Nie cieszą się też rodzice ponieważ muszą fortunę wydac, aby pociechę wyszykować do szkoły. I to nie mówię o super ciuchach, skupiam się tylko na podręcznikach. Nie rozumiem, dlaczego są one tak drogie, a przecież niezbędne do nauki. Nie rozumiem , kto robi biznes na tych książkach, czy nie mogłoby być dalej jak za lat kiedy ja chodziłam do podstawówki. Wtedy to w ostatnich dniach szkoły książki były wymieniane między uczniami. Tzn ci z ósmej klasy dawali tym z siódmej itd...może nie zawsze były to książki elegandzkie jak z księgarni, ale były, i nie trzeba było na nie wydawać kasy. A jaki człowiek był szczęśliwy jak dostał taką paczkę!! A teraz co rok to inne wydawnictwo, choć sama książka tak naprawdę często się niewiele różni. A gdzie ubranie, gdzie reszta uczniowskiego wyposażenia?...

Koniec wakacji to też powroty i wzmożony ruch na drogach oraz patrole policji. Niestety kiedy dziś oglądałam wiadomośći to aż skóra cierpła. W ciągu tego weekendu zginęło na drogach ponad 20 osób. Nie wiem co się dzieje, dlaczego w ludziach taka brawura, często nieodpowiedzialność...ba a ileż to takich którzy wsiadają za kółko po kielichu! Nie rozumiem, poprostu jest to dla mnie nie do wytłumaczenia - owszem alkohol jest dla ludzi, ale jeśli piłeś to nie jedź. Być może Tobie nic się nie stanie, ale możesz zrobić krzywdę komuś innemu!

Wczoraj były taty imieniny. Przyszła najbliższa rodzinka. Bylo spokojnie, owszem alkohol był na stole, ale o dziwo tato nie namawiał do picia, bo wujek mówił, że jutro do pracy jedzie. Hm to był blef i wytłumaczenie n bo mógł się z sybem zamienić...podejrzewam, że tak zrobił. Tato nie potrafi namawiać, tym bardziej, że wujka czekała jazda autem. Tylko dziewne jest to, i to mnie troszkę denerwuje, że jak u nich jest jakaś impreza to tato nie ma wytłumaczeń, absolutnie...ma pić i koniec. Ja już kiedyś wspominałam, że nie lubię takiego zmuszania. Trzeba uszanować wolę drugiego człowieka. A powiem, że mój tato jest duzo starszy od wujka.

Ale się rozpisałam.
A teraz idę popracować na mojej farmie:-)

czwartek, 26 sierpnia 2010

Ogórkowo

Witam!
Dawno nie pisałam. Bo tak naprawdę czas tak szybko leci. A jednocześnie jest taka monotonia - dzień goni dzień:-). Na dworze  co raz chłodniej. A dziś to juz prawdziwa jesień - siąpi i jest tak zimno i nieciekawie. Poprostu jesień i nie ma na to rady.

Na warsztatach terapii zajęciowej ostatnio sezon ogórkowy i to w dosłownym tego słowa znaczeniu. Mieliśmy dosyć sporo ogórków, które trzeba było rzerobić. Tak więc robilismy sałatki do słoików, oraz sałatkę tak od razu do spożycia. Poprostu ogóreczki, pomidorki, cebulka trosze smietaniki no i oczywiście przyprawy. Warzywa były pokrojone. Później wszystko wymieszane i można było jeść - szybka i zdrowa sałatka.

Jutro będziemy robić coś na słodko. Prawdopodobnie murzynka i jakieś bułki drożdżowe. Zobaczy sie:-).

To tyle na dziś. Trzymajcie się i nie zapominajcie o pisaniu komentarzy!!