Poezja robi z łez perły

Ostatnie dni tak jak pisałam wczoraj nakłniają mnie do wielu przemyśleń. Nie jest mi do śmiechu...ciągle idę przed siebie i jest mi tak bardzo ciężko. Jendk tak, jak powtarzam wszystkim moim przyjaciołom - w życiu piękne są tylko chwile i cieszmy się nimi. Jest to bardzo trudne zdanaie, ale nie można inaczej żyć! Wiem to, w innym wypadku by człowek zwariował.

O to piękny wiersz, który  dziś znalazłam w necie.

Nadzieja.

Po puszystej usłanej kwiatami łące ,

chodzę i widzę świat

pokryty ciemną łuną nocy .

W mroźnym cieniu świata

idę aby ukryć się .

By skryć się w

gęstej jasnozielonej trawie .

By zapomnieć o wszystkim .

By zobaczyć świat inaczej .

By słuchać odłogów spadających liści,

patrzeć na błękitno-czerwone niebo

i myśleć .

Aby ukryć mokre oczy z którymi

uciekłam .

Gdy stęsknię się to wrócę.

A słońce rozjaśni się .

Rozjaśni się łuna nocy.

Nastanie dzień.

Wszystko zamieni się w srebrzystą mgłę i pozostawi nam biały i mroźny ślad.

Wtedy zmieni się świat

a moje oczy wysuszy słońce.

I znów nastanie we mnie nadzieja.

Nadzieja na lepsze dni .