Walentynki

Właściwie to miałam dzisiaj nie pisać, bo jakoś tak...za dużo emocji, ale , że mam kilka chwil luzu to klikam.

 Walentynki - święto zakochanych, dzień, którego nigdy nie lubiłam. Pewnie gdybym była szczęśliwą, zakochaną osobą to to święto bym uwielbiała, przysparzało by mi ona wiele radości. Ale, że jest i tak pewnie pozostanie. Walentynki przyszły do nas z za granicy i jest to święto komercyjne. Ludzie mnóstwo kasy wydają na walentynkowe gadżety, słodkości. Często obdarowują nimi nawet przyjaciół.

Uważam, że nic by się nie stało, gdyby to świeto w Polsce nie istniało.

Ale jest, i ja też z tego powodu co roku cierpię. Jak co roku, nie wiem, łudząc się chyba, czekając na cud...sama na wiem na co kupiłam A na walentynki czekoladę. I co, dałam mu ją mówiąc "to od Walentynki:-)" a on wziął tą czekoladę, tak, jakby się jej spodziwał, tak jakbym musiała mu ją dać i odburknął pod nosem, z wielkim wysiłkiem "dzięki". Mnie zatkało,  bo nie tego sie spodziewałam...czy wierzyłam w cud? Nie ale myślałam, że choć przytuli, że odwdzięczy sę głupim lizakiem - a tu nic!! Poprostu nic! Dziś wiem, że już nigdy więcej mu nic nie kupię. Ale to dziś a za rok, czy kiedy będzie miał swoje święta znowu zrobię to samo.

Wiem, wiem, że nie mam co liczyć na miłość z jego strony, ale Waletynki to taki dzień, że nawet przyjaciele otrzymuja drobne upominki, a ja no cóż zostałam olana. Przykro mi, tak bardzo, kiedy ja się wyleczę z tej chorej miłości, kiedy przestanę cierpieć. Kiedy!!!

Mnóstwo piosenek o niej powstało

mnóstwo poetów wiersze napisało,

tylko nikt nie umie powiedzieć

dlaczego pezez MIOŚĆ

ludzie muszą cierpieć