Wielkanoc

Kochani moi!

Wiem, wiem, dawno mnie tu nie było, wchodzę tylko czasem na chwilę i zmykam. Do systematyczności to nie wiem czy wrócę. Ciężko tak pisać pozytywnie kiedy co dzień budzę się i zasypiam z bólem, kiedy lekarze odsyłają do lekarzy, kiedy tak na prawdę nie wiadomo co jest powodem, a w nocy śnią się koszmary. Tak na prawdę to ani chodzić, ani siedzieć, ba leżeć też nie koniecznie można - nogi bolą w każdej pozycji. No ale dziś nie jest dzień do narzekania!

Życzę Wam radosnych i pogodnych Świąt Wielkiej Nocy

niech zmartwychwstały Chrystus

obdarzy Was zdrowiem, radością i pokojem,

nie doda Wam siły do walki z przeciwnościami losu.

Wesołego Alleluja!

Szalony tydzień

Moi kochani!

Może nim zacznę o wszystkim opowiadać, to bardzo serdecznie podziękuję Wam za wszystkie komentarze. Wiem, nie raz powtarzałam, że nie piszę dla nich, lecz dla siebie. Mimo to jest mi bardzo miło kiedy wchodzę tu, do mojego pokoiku i widzę, że są komentarze - serduszko rośnie:-)).

U mnie rozpoczął się dziś szalony tydzień. Właściwie to on już w piątek się rozpoczął. Otóż wtedy wróciłam z warsztatów wcześniej, gdyż były poważne problemy z kanalizacją. No tak to jest, budynek jest stary a remonty robi się tylko powierzchowne zamiast zmieniać hydraulikę i takie tam różne inne rzeczy, których na pozór nie widać.

Dziś zostałam w domu ponieważ wczoraj noga bardzo mnie bolała i nie miałam ani sił ani ochoty jechać (bardzo rzadko się to zdarza), a jak się potem okazało i tak bym dziś nie jechała, bo bus się zepsuł.

Jutro mam nadzieję na fajny, spokojny dzień. Natomiast w środę idę do fryzjera obciąć włoski i zrobić farbę. Nie wiem dokładnie jaki będzie kolor, wiem jedno, że fryzjerka ma coś wymyślić fajnego.

Natomiast w czwartek z okazji Dnia wiosny jedziemy z warsztatów do naszego miasta. Będzie zwiedzanie ratusza, kino, spacer i na koniec pizza :-).

Natomiast w piątek prawdopodobnie pojdę na urodziny do mojej koleżanki. Miałam też jechać na wizytę do neurologa, ale niestety została ona przełożona na za dwa tygodnie. Eh trochę szkoda, bo noga boli i co najgorsze ten ból się nasila.

Natomiast w piątek wieczorem, na weekend przyjeżdża moja kochana ciocia, doczekać się już nie mogę!

Uf, będzie się działo!

13 i to piątek

Witajcie kochani!

Coś nie jestem systematyczna w tym pisaniu, ach aż mi głupio przed samą sobą, ale co nic się nie zrobi tak więc jestem, piszę i tym się cieszę!

Dziś jak pewnie wiecie jest 13 i to piątek. Wielu ludzi uważa, że taka data przypadająca właśnie w piątek to dzień przesądny i należy strzec się pecha. Ja, hm, nie powiem, że kiedy sobie to dziś rano to uświadomiłam, to przeszedł mi po plecach dreszczyk, jednak tak na prawdę nie wierzę, w to, że dzień dzisiejszy czy czarny kot przebiegający przez drogę przynosi pecha. Ja to twierdzę, że co ma być to będzie. Każdy ma u Pana Boga swoją kreskę , dla jednych jest ona jeszcze bardzo długa, a dla innych...może już się kończy. Nigdy tak na prawdę nie wiadomo kiedy coś się stanie, kiedy spadnie na nas jakieś nieszczęście. Tak więc nie bójmy się tych 13 piątków, bo co ma być, to i tak będzie.

A co u mnie? Żyję, dzień za dniem podobny. Zaczynam na prawdę chodzić po przychodniach bo noga i kręgosłup co raz bardziej dają mi się we znaki. Nie wiem co to jest, co to będzie. Dziś odebrałam wyniki tarczycy TSH i są dobre - rodzinna miała nadzieję, że w mojej niedoczynności tarczycy tkwi przyczyna bóli.  W piątek mam wizytę u mojej pani neurolog i tu zobaczymy co będzie, bo mówiła o jakichś badaniach. Szczerze to chcę aby mi porobiono już te badania, aby znaleziono przyczynę tych bóli i aby można je było leczyć, ale z drugiej boję się co jest ich przyczyną. Eh :-(.

To tyle na dziś, postaram się częściej tutaj bywać. Trzymajcie się! A jeśli są jednak osoby przekonane, że piątek 13 to dzień pechowy, to w tym roku jeszcze raz takowy dzionek mieć będziemy 13 listopada!

Pa pa!!

Bez pomysłu na tytuł

Dobry wieczór!

Uf!! Na reszcie jestem, na reszcie piszę z czego bardzo się cieszę. Cisza była spowodowana awarią laptopa. To znaczy komputer się grzał i kiedy już był bardzo gorący to się wyłączał. Z jednej strony dobrze, bo nie spalił się procesor, ale z drugiej utrudniało to jakąkolwiek pracę. Jednak, obyło się póki co bez informatyka. Zakupiłam podkładkę chłodzącą i (odpukać) jest ok.

Więc jestem! Choć zastanawiam się, kto mnie jeszcze czyta? Co raz mniej starych znajomych blogujących. Na facebooku zapisałam się kiedyś do grup dyskusyjnych aby rozreklamować moje blogi. Jednak stwierdziłam, że marny to ma sens, ponieważ więcej w tych grupach ludzi, którym zależy tylko na obserwatorach i komentarzach. No ba, nie powiem, bo też się cieszę jeśli ktoś tu wejdzie, spodoba mu się i zostanie, bo a jak już komentarze po sobie zostawi to w ogóle super! Jednak takie komentowanie i obserwowanie na siłę, bo hm, trzeba, bo liczy się ilość a nie jakość, to wg mnie nie ma senisu. Ja odwiedzam Wasze blogi zawsze kiedy pojawi się nowy wpis, lecz nie zawsze pozostawiam komentarz, choć staram się, bo to miłe. Jednak jeśli nie ma się o czym pisać, to lepiej nie komentować.

U mnie czas szybko mija. Niestety teraz, aby jechać na warsztaty to muszę wstawać już o godzinie 6 jest to bardzo wcześnie. Co za tym idzie wcześniej też ląduję w łóżku, bo wieczorem po prostu nie funkcjonuję. Liczyłam, że się przestawię, ale chyba raczej nie. Do tego zdrowie też nie bardzo - bolą nogi, kręgosłup...eh szkoda słów. Jednak mam nadzieję, że niebawem ta wiosna przyjdzie to będzie więcej słońca, kwiatów i może bardziej będzie się chciało żyć!

Pozdrawiam Was kochani!!

Walentynki

Moi drodzy czytelnicy!!

Znów jakiś czas mija od ostatniej notki, nie wiem, coś ciężko przychodzi mi ostatnio siedzenie przy komputerze, fakt, byłam troszkę chora, ale też i choruje sam komputer. Nie wiem co się dzieje - pisze, że skrypt przestał działać i można kontynuować, debugować lub wyłączyć skrypt. Ja nie wiem nigdy co robić więc przyznam, klikam gdzie bądź. Po chwili okna, które mam pootwierane a jest to zazwyczaj facebook i blogi znajomych się jak gdyby nakładają na siebie, po czym komputer muli i się sam wyłącza. Nie wiem co jest grane. Myślałam, że to przez to, że się grzeje, pewnie zabrudzony, jednak obawiam się, że to skrypt winien. No ale nic, trzeba będzie chyba udać się do informatyka.

Dziś Walentynki. Już wczoraj na WTZ rozdawane były kartki walentynkowe, które każdy z nas robił. Kartki podpisywane były tylko Twoja Walentynka lub Twój Walenty, tak więc nikt nie wie kto jest ich adresatem. Miłe to, bo dostałam aż 3 Walentynki a na pracowni obdarowaliśmy się lizaczkami. Nie lubię jednak tego dnia, wszyscy tak pięknie mówią o miłości, idą gdzieś razem, no i fakt, że dla zakochanych jest to piękny dzień. Jednak tak na prawdę nikt nie pomyśli, że są osoby samotne, którym nikt w tym dniu nie da kwiatka, nie da prezentu, nie zabierze na kolację :-(. Można być samotnym z wyboru. Jednak ja na prawdę bardzo chciałabym być z kimś, mieć dla kogo wstawać i iść spać, mieć dla kogo się śmiać...eh, tak mi dziś przykro. Nie wiem dlaczego tyle szumu robi się z powodu tego święta, przecież tak na prawdę kochać się powinno i o tej miłości mówić przez cały rok, a nie tylko dziś.

Mało kto wie i mało kto wspomina, że dzień 14 lutego to też Dzień Chorych na Epilepsję. To o tym powinno się więcej mówić, bo bardzo dużo osób w Polsce choruje na padaczkę (epilepsję) a nadal społeczeństwo boi się chorych na tą chorobę. Epilepsja ma wiele różnych odmian, jednak podstawowym objawem jest to, że chory nagle traci przytomność, często upada, ma drgawki. Jeśli przechodzimy obok leżącego człowieka, to sprawdźmóży czy ta osoba nie dostała ataku, czy nie trzeba pomóc. Różnie mówi się o pomocy jednak najważniejsze to, to aby podtrzymać głowę by chory, podczas drgawek nie uderzył się w głowę, jeśli nosi on okulary należy również je zdjąć. Jeśli atak trwa długo, a chory przy nim ma ślinotok, bądź wymiotuje należy natychmiast wezwać pogotowie. Nie należy pozostawiać chorego bez opieki w czasie ataku i tuż po, dopóki nie wróci pełna świadomość. 

Nie bójmy się chorych na padaczkę! Ludzie z tą chorobą chcą, starają się żyć normalnie jak każdy z nas, jednak przeszkodą  są pojawiające się ataki, które chorzy często sami przeczuwają, jednak bywa i tak, że zdarzają się one nagle. Chorzy studiują, pracują, ba zakładają rodziny i rodzą dzieci, dziś, przy dobrze rozwiniętej medycynie dobrze dobrane leki sprawiają, że ataki pojawiają się rzadziej, jednak powinniśmy być uczuleni na to, że na swojej drodze możemy spotkać osobę z epilepsją, potrzebującą pomocy. 

A Wam, drodzy epileptycy życzę przede wszystkim dużo zdrowia, jak najlepszych leków i jak najwięcej zrozumienia! 

O tym i o owym

Witajcie kochani!

Na początku już tradycyjnie, ale bardzo , bardzo serdecznie dziękuję Wam za to, że jesteście, że czytacie, i choć rzadko, ale komentujecie. Bardzo ogromnie mnie raduje każdy znak Waszej obecności! Mój blog jest w trakcie zmian, w sumie mi się podoba i może tak zostanie, ale chcę  pki co jeszcze poczekać na "zatwierdzenie" koleżanki fachowca :-). Kala jeślibyś mogła coś tu jeszcze dopracować, bo ja wiem, że ja wszystkiego tak dobrze nie zrobię jak Ty. Ale się uczę i jestem dumna, że tyle zrobiłam, choć jeszcze na jakąś lekcję zaawansowaną bloggera bym poszła. Bo wiadomo podstawy umiem, ale to wszystko za mało. Chciałabym umieć robić samemu szablony, czy dodawać zupełnie inne a nie tylko te, zaproponowane przez blogger.

Pierwszy miesiąc tego roku za nami. Szybko zleciał, choć tak na prawdę nic specjalnego się nie działo, dzień za dniem taki sam, tak bardzo podobny do tych minionych. Od dziś zaczęłam rehabilitację. Niestety jest ona ambulatoryjna i muszę dojeżdżać codziennie na 8 mą. Potem dopiero rodzice wiozą mnie na warsztaty. Nie ma to jak w Grębaninie gdzie zabiegi są na miejscu i jest ich ok sześć, tu tylko trzy. No ale hm, może pomoże, bo noga boli, kość ogonowa też boli, tak na prawdę na dłuższą metę ani siedzieć, ani leżeć, ani chodzić. Tak więc nadzieję mam, a jak będzie okaże się.

W środę mamy zabawę karnawałową a dokładnie bal przebierańców. Ja przebieram się za... zebrę! Cieszę się na tą imprezę jak nigdy, będzie dużo osób niepełnosprawnych z różnych ośrodków no i mam nadzieję, że będzie to pozytywny, niezapomniany dzień.

Kochani pozdrawiam Was bardzo serdecznie i życzę pogody ducha, bo na tą za oknem, nie mamy co liczyć, no chyba, że ktoś lubi taką zimę :-). Ja tam wiosny już wyglądam!!

Czas na zmiany

Kochani!

Witam Was bardzo serdecznie w dziwnie śnieżno deszczowej aurze. Nie lubię takiej pogody, bo rano jeszcze było zawiane i zasypane, a teraz pada deszcz, który od razu marznie, tak więc jutro rano będzie ślizgawica, że aż hej. No cóż, ludzie narzekali, że że zimy nie ma.

Nie było mnie tu czas jakiś bo hm, moje oczy zastrajkowały. No wszędzie słyszy się o strajkach więc i one mają prawo (oby tylko na tym jednym razie się skończyło). Teraz się śmieję, ale nie było mi do żartów. Moje oczy a właściwie to oko w jednym kącie strasznie mnie swędziło, aż do bólu i czasem łzawiło. Jednak co było dziwne, że nie było ropy. Najpierw to bagatelizowałam, ale na dłuższą metę się nie dało. Chciałam do okulisty, ale niestety, co jest dla mnie chore - potrzebne tam jest skierowanie od lekarza rodzinnego. No i tu problem, bo moja pani doktor stwierdziła, że przecież oko jest ładne, nie ma zapalenia i skierowania mi nie da. Ba musiałoby być ono z nadrukiem PILNE, bo zwykłe to, zapisy na grudnia (!!!). Dała mi jednak jakieś lekkie przeciw bakteryjne, przeciw alergiczne kropelki no i jakoś, cudem ból i swędzenie ustało. Jednak  jaki to jest ból, jakie uczucie, kiedy swędzi aż kłuje aż boli, a podrapanie po wierzchu powieki ulgi nie przynosi. No ale jest już dobrze, więc cieszę się z tego i biorę do pracy.

Kochani muszę zmienić szatę tego bloga bo już dawno po świętach. Nie wiem jak mi to pójdzie, bo nigdy tak na prawdę od początku do końca nie robiłam, tak więc wybaczcie bałagan na blogu. A w razie, kiedy robota nie pójdzie liczę na pomoc koleżanek blogerek :-).

Pozdrawiam cieplutko!!

Codzienność

Witajcie kochani!
Bardzo dziękuję Wam za to, że czytacie i komentujecie to co piszę, jest mi bardzo miło:-). Odwiedzając ostatnio blogi znajomych blogerów zastanawiam się, co się dzieje, że kilka osób przestało pisać bloga - szkoda, mam nadzieję, że to chwilowy zastój. Ja co prawda po kilku dniach piszę kolejną notkę, ale co tam ja, tak mam czasami :-) a, osoba o której myślę prowadziła bloga systematycznie prawie co dziennie a tu nagle cisza.

U mnie w zasadzie codzienność. Jeżdżę na warsztaty i bardzo się cieszę z tego, że mam taką możliwość! Bo nie wyobrażam sobie siedzenia w domu. Wiadomo, tam też jest różnie, różni ludzie, różne relacje...ale dobrze, że są :-). Jednak bywa często, że kiedy rano budzik się rozdzwoni, to przez chwilę jestem zła, oczów nie chcę otworzyć, tyłka dźwignąć, jednak po chwili kiedy wstaję to już się cieszę, że znowu jadę i jestem ciekawa co przyniesie dzień.

Dziś sobota, więc życie toczy się bardzo spokojnie. Rano poszłam z mamą po za kupy i na spacer, a po drodze wstąpiłyśmy do cioci na kawę. Po przyjściu do domu sprzątanie i gotowanie obiadu. Potem jeszcze trochę obowiązków i laba :-). Tak więc bardzo przyjemny był dzisiejszy dzień.

A Wy jak weekend spędzacie? Pozdrawiam serdecznie!!

Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy

Witajcie kochani!!

Przykro mi, że nikt z nominowanych osób nie odpowiedział na moją nominację, nie "pobawił" się w odpowiadanie na pytania - mnie to zajęło pół godziny i  tyle, a ile radości przy tym...a ja nominowałam tylko kilka blogów, które wg mnie pisane są ciekawie i systematycznie. Tu nie chodziło, czy kogoś lubię czy nie, ale czy ciekawy jest blog tej osoby. Kilka blogów mogłabym jeszcze nominować, ale nie chciałam ze względu na to, że one były już przez kogoś nominowane więc po co powielać. Tak więc od dziś nie chcę brać już udziału w takich zabawach, bo potem występują niepotrzebne nieporozumienia. Owszem jest mi bardzo miło, że zostałam doceniona, zauważona, że może moja pisanina komuś się podoba, jednak jeśli takie nominacje mają być dla kogoś przykrością, mają wywoływać nieporozumienia to ja dziękuję:-(.

Jednak nie o tym dziś miałam pisać. Bo dziś jest ta jedyna, wyjątkowa niedziela kiedy to na ulice miast i wsi w naszym kraju (choć podobno nie tylko ) wychodzą wolontariusze WOŚP i grają tak już od 23 lat. Orkiestra ta w tym roku zbiera pieniążki na zakup sprzętu na oddziały onkologii dziecięcej i pediatryczne oraz na sprzęty potrzebne do godnej opieki dla seniorów. Ja na prawdę podziwiam to dzieło, bo jest to piękna sprawa. Zapewne wielu z Was, Waszych bliskich korzystało w szpitalach z pomocy sprzętów z naklejonym charakterystycznym czerwonym serduszkiem bo wiele sprzętów by nie było gdyby nie Jerzy Owsiak. W tym roku nawet u nas wolontariusze zbierali kasę, choć nie wchodzili na teren kościoła. Nie rozumiem dlaczego księża tak bardzo są przeciwni  WOŚP? tylko, że jak kiedyś oni sami, czy ktoś bliski się pochoruje i będzie musiał korzystać ze sprzętów zakupionych dzięki orkiestrze, to już będzie super? dziwne. Pewnie boją się, że zamiast im na składkę, ofiara poleci do puszki Owsiaka :-). Choć ja sądzę, że na pewno tak by nie było. Jednak dziwię się księżom, jak wiele ludzi też nie popiera orkiestry. Tylko czy na prawdę tak trudno jest pojąć, że zbiera ona fundusze na sprzęty, których możesz potrzebować i Ty DROGI CZYTELNIKU! 

Tak więc, choć pogoda nie nastraja do spacerów, to zachęcam choć na krótki spacer do rynku, czy też miejsca gdzie można spotkać wolontariuszy WOŚP i wrzućmy przysłowiowy grosz do puszki!

Nagroda LIEBSTER BLOG AWARD

Witam serdecznie!

Strasznie się cieszę, że są ludzie, którzy doceniają moją pisaninę! To też dziękuję bardzo autorce bloga Na marginesie życia za nominowanie mnie do tej nagrody! Czym więc jest LIEBSTER BLOG AWARD? "Nominacja do Liebster Blog Award  otrzymywana jest od innego blogera w ramach uznania za “dobrą robotę”. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która nas nominowała. Następnie nominujemy 11 osób, które informujemy o naszej nominacji i zadajemy im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, od którego otrzymało się nominację.". Jeśli ktoś nie posiada tylu zaprzyjaźnionych blogów, to może  nominować mniej.

Teraz więc ja odpowiem na pytania zadane mi. A później nominuję do nagrody.
1. Dlaczego piszesz bloga?

Piszę bloga, ponieważ daje mi to wiele satysfakcji, ponieważ jest to takie moje okno, mój pamiętnik, przyjaciel.

2. . Co daje Ci pisanie bloga?

Bardzo dużo. Dzięki blogowi poznałam wiele wspaniałych ludzi, z wieloma mam kontakt co prawda tylko wirtualny i telefoniczny ale jest. Dzięki temu też mogę się wygadać, czuć dobrze, bo tu jestem praktycznie anonimowa.
3. Masz jakieś plany rozwojowe w temacie bloga?

Tego bloga nie. Niech toczy się własnym życiem (śmiech) owszem ogromnie mnie raduje, że ktoś to czyta, a kiedy już pojawi się jakiś komentarz to jest dopiero radocha. jednak prowadzę jeszcze jeden blog kosmetyczny, do którego linka możecie znaleźć klikając na mój profil, i tam planuję wiele zmian, ale co...nie powiem póki nie zrobię :-).
4. Jakie jest Twoje największe marzenie?
Oj wiele ich jest i wszystkie bardzo duże i bardzo ważne :-).
5. Skąd bierzesz pomysły na notki na bloga?

Z mojego życia. To są moje spostrzeżenia, przemyślenia dotyczące najróżniejszych sfer.
6. Twoje ulubione zajęcie?

Jeśli mam wybrać jedno, to chyba czytanie książek
7. Twój ulubiony blog?

 Hm, wszystkie, a jeszcze bardziej cieszą wtedy kiedy są pisane systematycznie.
8. Wolisz wiosnę, lato, jesień,czy zimę?

Oj, zdecydowanie lato, bo zimy nie cierpię, a jesienne dni mnie dołują.
9. Jaki masz sposób na odstresowanie się?

To zależy jaki stres. Ale wtedy lubię czytać, płakać, gadać z kimś.
10. Czy chciałbyś wydać książkę stworzoną z Twoich notek blogowych?

Raczej nie, sądzę, że nie było by zbyt wielu czytelników. :-)
11. Czy planujesz wystartować na Bloga Roku?

 Nie, nie piszę dla konkursów, to że ktoś mnie zauważy, polubi, zostanie, to świetnie, ale nie chcę sławy.

To teraz moje pytania:

1. Co spowodowało, że zaczęłaś pisać bloga?

2. Co daje Ci pisanie bloga?

3. O której porze za zwyczaj piszesz notki?

4. Gdybyś mogła, to co zmieniłabyś w polskiej polityce?

5. Gazeta papierowa, czy elektroniczna (i dlaczego akurat to)? 

6. Jaki prezent w życiu uradował Cię najbardziej?

7.Wymień jedną rzecz, którą zabrałabyś na bezludną wyspę i uzasadni dlaczego akurat to?

8. Co sądzisz o moim blogu? (proszę szczerze)

9. Co robisz zaraz po przebudzeniu się?

10. Jaki i w jakiej sieci posiadasz telefon komórkowy? (np. Samsung, Nokia, czy inny)

11. Danie, które wychodzi Ci najlepiej?

A teraz do nagrody nominuję:

1. Na ścieżkach codzienności

2. Kubek aromatycznej kawy

3. Ewen 21 - w moim ogrodzie

4 . Mój kawałek przestrzeni

I to już wszystkie blogi, które nominuję, byłoby ich więcej, ale nie chcę dublować, choć i tak raz się zdarzyło, wiele osób też zaniechało pisanie. Jednak, mam nadzieję, że moja lista blogowych znajomych się rozszerzy. Pozdrawiam serdecznie!

Garść przemyśleń

Witajcie kochani!

Jakoś, po tej ostatniej notce nie mogłam zabrać się za następną. Choć s. Judyty osobiście nie znałam, to strasznie ją podziwiałam i czerpałam wiele radości z mądrych słów pisanych przez nią na blogu. Teraz szukam podobnych blogów, aby mieć od kogo czerpać siłę i moc do działania, do życia, do wszystkiego. W ogóle co raz więcej znajomych blogerów odchodzi, rezygnując z pisania, a szkoda, bardo mi Was brakuje! Szukam więc nowych blogów aby mieć co poczytać isko zawrzeć też (może) nowe znajomości. Ale póki co nie potrafię nic na prawdę ciekawego znaleźć.

Ostatnio w ogóle szukam jakiegoś sensu życia, celu, ale wszystko się nie układa tak jak powinno...eh. Znów miałam gorsze myśli dotyczące tego bloga, bo po co pisać, skoro nie mogę wyrażać własnych uczuć, myśli.

Ludziom przeszkadza, że narzekam, że ciągle jest źle. No skoro jest coś nie tak, to nie będę pisała o tym, że jest super, a skoro mam problemy to nie będę pisała, że ich nie ma. Bo choć mam rodzeństwo, to nie mam dobrego kontsaktu z nim , niestety. Może to nic takiego, bo podobno z rodzeństwem to nie jest tak fajnie, jak mi się wydaje, ale ja nigdy nie miałam dobrego kontaktu, więc nie mam porównań. A z obserwacji np u mojego kuzynostwa, widzę, że rodzeństwa mają bardzo fajne relacje ze sobą. A ja...nie mam tu przyjaciół, nie mam z kim pogadać, pożalić się, czy pośmiać. Owszem garstka internetowych znajomych, ale tu też nie jestem rozumiana do końca. Ludzie, ten blog to moje miejsce i jeśli chcecie to akceptujcie mnie taką jaką jestem, bo jak niektórym z Was się wydaje - nie mam różowego życia.  Ja mam mnóstwo zmartwień i problemów, o których tu nawet nie piszę, którymi się z Wami nie dzielę. Tak więc proszę akceptujcie mnie, i nie twierdźcie, że ja ciągle narzekam. No chyba, że mam wymyślać jakieś super historie.

Pozdrawiam serdecznie!

Żegnaj Judyto!

Witam Was kochani!

Miałam dziś pisać notkę, też w podobnym nastroju, ale jakże innym temacie. Niestety stało się inaczej. Dziś w nocy walkę z rakiem przegrała s.Judyta, która była autorką bloga http://lavieestbelleijatez.blogspot.com/ - ona prowadząc ten blog w piękny sposób dawała świadectwo miłości do Bliźnich i do Pana Boga, często czytając śmiałam się na głos z dowcipnych cytatów, które tak na prawdę miały głęboką treść. Judytę bardzo polubiłam, poznałam ciut bliżej. Wiedziałam, że jest bardzo chora, mimo to, jak i inni czytelnicy, miałam nadzieję, że jeszcze wróci do nas i napisze kolejny post. Niestety :-( jest mi bardzo smutno, choć można się było tego spodziewać. Judytko Ty już jesteś szczęśliwa, a my tu płaczemy bo nikt już tak jak Ty nie poprowadzi bloga, nie napisze kolejnej notki. Ja pewnie bym o Twoim odejściu nie wiedziała, ale weszłam do Ciebie z ciekawości czy nie ma jakichś wieści...

Nie mówię jednak Żegnaj lecz Do zobaczenia!!!